Monday, December 26, 2011

මම ඔයාට කැමතියි....ඔයා ඒක දන්නවද?...



ඔන්න ආයෙමත් සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ බ්ලොග් එක පැත්තට ආවා.ටික දවසක් නිවාඩු හින්දා ලැබුණ විවේකයෙන් තමා මේ පෝස්ට් එක ලියන්න හිතුවේ.ගොඩක් අය ඇහුවා බ්ලොග් එක ආයෙත් ලියන්නෙ නැද්ද කියලත්.ඒ හැමෝගෙම ප්‍රශ්නවලට උත්තරෙත් එක්ක තමා මේක පලවෙන්නෙ...:)

මම ආරම්භය ගන්නම් බ්ලොග් එක පටන්ගත්ත තැනින්ම.ආදර මල් වල පාට බලපු අයට මතකද දන්නෑ මම කථාවට මුලපුරපු විදිය ගැන.ඒක නොබලපු අයත් ඉන්නවා ඇතිනෙ, බලපු අයටත් මතක නැතිව ඇති.කවුරු කවුරුත් එහෙනම් ආදර මල් වල පාට බලලා එමුකො ටක් ගාලා.

හරි.මම ඕකෙ මුලම ඡේදයෙ කියලා ඇති "...කොල්ලා ඉතින් දවසක් එහෙම දාගෙන,හොඳ කිට් එකක් එහෙම ගහලා,යාලු මිත්තරයන්ගෙ කික් එකෙන් ගිහින් කෙල්ලගෙන් අහනවා කැමතිද කියලා..." කියලා කොටසක.මේක දෑකපු කාටවත් සමහරවිට අමුතු දෙයක් හිතෙන්න නැතිව ඇති.ඒත් ලඟදි දවසක යාලුවෙක් අහපු කතාවක් එක්ක මම ඒ ගැන ටිකක් කල්පනා කලා.මෙතනදි මම කියලා තියෙන්නෙ "කොල්ලා කෙල්ලගෙන් අහනවා කැමතිද කියලා..." මිසක් "කෙල්ල කොල්ලගෙන් අහනවා..." විදියට නෙවෙයි නෙ.කාටවත් හිතුනෙ නැද්ද එතන මොකක් හරි අවුලක් තියනවා කියලා?.නැහැ,ඒක 99% කටම පේන්නෙ නෑ කියලා මට බය නැතුව කියන්න පුලුවන්.ඔය වාක්‍ය කෑල්ලෙන් අදහස් වෙන්නෙ ලව් එක එලියට දාන්න මුලින්ම ඉස්සරහට එන්න ඕනෙ කොල්ලා කියල නේද?...දැනට සම්ප්‍රදාය නම් ඒක තමයි.අනික දැන් සමාජයේ ඇත්තටම පිලිගන්න අදහසත් ඒකම හින්දා තමයි ඒකෙ මුකුත් ප්‍රශ්නයක් කාටවත් නොපෙනුනේ.

ගොඩක් දෙනා හිතන් ඉන්නෙ කැමැත්ත ප්‍රකාශ කරන එක කොල්ලට විතරක් අයිති වැඩක් කියලයි.මමනම් එකට එකඟ නැහැ.අපි අද කාන්තා විමුක්තිය ගැන,කාන්තාවට නිසි තැන ලබාදෙන එක ගැන ලොකුවට කතා වෙනවා.ඒත් ඇයි ඔය කාරණාවෙදි අපි ඒ ගැන හිතන්නෙ නැත්තෙ?.කවුරු කැමැත්ත ප්‍රකාශ කරත් දෙන්නට දෙන්නා කැමතිනම් එතනදි ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ නැහැනෙ.ආදරය කරන්න කෙල්ලන්ට පුලුවන්නම් ඒක කිවුවාය කියලා වෙනසක් හිතන්න කිසිම කෙනෙකුට අයිතියක් නැහැ.

දෑන් මේක කියවන කෙල්ලො කොල්ලො ඔක්කොම ටික බලනව ඇති මට මේ තියන රුදාව මොකක්ද කියලා මේ ගැන කතා කරන්න.මම මේ කියන්න හදන්නෙ මීට පස්සෙ කෙල්ලො, කොල්ලො ගාවට ඇවිත් කැමතිද අහන්න ඕනෙ කියල නෙවෙයි.කෙල්ලොත් ගොඩක් කැමති කොල්ලගෙන් වැඩේට ආරම්භයක් ලැබෙනවනම් තමයි.ඒත් සමහර වෙලාවට ගෑනු ලමයෙක්ගෙ හිතේ කොල්ලෙක් ගැන කැමැත්තක් තියෙනවා.ඒත් කොල්ල අහන පාටක් නෑ.ඉතින් කෙල්ලට ඒක අර කොල්ලට කියාගන්න බැරිවීම හින්දා ලස්සනට ලියවෙන්න තිබුණ ආදර කතා කීයක් නම් නැතිවෙලා යන්න ඇද්ද?.ඒක එහෙම වෙලා තියෙන්නෙ තමන්ගෙ කැමැත්ත මුලින් කියන,ප්‍රකාශ කරන ගෑනු ලමයි සමාජෙ හංවඩු ගැහිලා තියෙන්නෙ "කෑල්ල","අයිටම් එක" සහ තවත් මෙතන කියන්න අමාරු වචන වලින්.පිරිමි ලමයි අතරෙ විතරක් නෙවෙයි,ඔය වචන ගෑනු ලමයිනුත් පාවිච්චි කරනවා.තමුන්ට කැත නමක් හදාගන්න ඕනෙ නැති හින්දා එහෙම කැමැත්තක් තියන ගෑනු ලමයින්ගෙන් ගොඩක් අය නිශ්ශබ්දව ඒක හිතේ හංගගෙන ඉන්නවා.

මිනිස්සුන්ට පදයක් හදන්න,හිනාවෙන්න බලන් ඉන්න කුහකයන්ගෙන් පිරුණ සමාජයක් තමා අපේ රටේ තියෙන්නෙ.ඉතින් තාමත් 3වෙනි ලෝකෙ රටක් වෙලා තියන එක අහන්න දෙයක් යැයි.ඉතින් මේ වගේ මන්දබුද්ධික,අවිචාරමත් වැඩ නොවෙන්න නම් සමාජීය චින්තනයේ ලොකු වෙනසක් වෙන්නම ඕනෙ.ඒක දවසකින් දෙකකින් වෙයි කියලා හිතන්න අමාරුයි.නමුත් කවදා හරි ඒක එහෙම වේවි....:D

මම මෙච්චර වෙලා කියන්න හැදුවෙ ගෑනු ලමයෙක් තමුන්ගෙ හිතේ කොල්ලෙක්ට කැමැත්තක් තියනවනම් ඒක මුලින් ප්‍රකාශ කරාට කිසිම වරදක් නෑ කියලා.ඒක මූණටම කියනවා වෙන්නත් පුලුවන්.එහෙම නැත්තන් ඔය කතාබහෙන්,බලන විදියෙන්,කරන වැඩවලින් අඟවනවා වෙන්නත් පුලුවන්.අන්න එහෙම කැමැත්ත පෙන්නනවනම් අපේ කොල්ලොත් ඉතින් දැනගන්න ඕනෙ වෙන්නෙ මොකක්ද,කරන්න ඕනෙ මොකක්ද කියලා.කෙල්ලන්ටම ඔක්කොම කරන්න ඉඩ දීල බලන් ඉන්නත් හොඳ නැහැනෙ....:P.කෙල්ලන්ට කියන්න තියෙන්නෙ එහෙම තමුන් කැමති කොල්ල අවිත් තමුන්ගෙන් ඇහුවෙ නැත්තන් තමුන් හරි ගිහින් ඒ කොල්ලගෙන් අහන්න කැමතිද කියලා.මොකද තවත් අවුරුදු ගානක් ගියාට පස්සෙ ඔයාල සමහරවිට පසුතැවෙයි ඒ වෙලාවෙදි මොකක් හරි පියවරක් ගත්තෙ නැති එක ගැන.ගිය නුවණ ඇතුන් ලවාවත් අද්දවන්න බැරි හින්දා ඒ වෙලාවට තියන නුවණ පාවිච්චි කරන්න.එතකොට අන්තිමේදි සියල්ලෝම සතුටින් විසිර යයි.....;)

ප.ලි - කොල්ලො මේ පෝස්ට් එක කොහොම දකීද දන්නෙ නැහැ.කොහොමවුණත් මාතෘකාව සංවාදයට විවෘතයි.වෙනස් අදහස් තියනවානම් ඒව කියන්න කිසි අවුලක් නෑ....:)

Thursday, November 10, 2011

මිතුරන් අතරේ පමණයි....

යාලුවො කියන්නෙ අපිට හැමතැනම හම්බවෙන,අපේ දුක සැප හොයලා බලන,මොන දේ වුණත් අපිව දාලා නොයන,අපේ වැරැද්දක් වුණත් හොදක් වුණත් මූණටම කියන්න පුලුවන්,හරි අමුතුම කට්ටියක්.මෙයාලා අපි හැමෝගෙම වගේ ජීවිතවල දකින්නට පුලුවන්.මිනිහා කියන්නෙ සාමූහිකව ජීවත්වෙන්න හැඩගැහුණු සතෙක්නෙ.ඉතින් යාලුවො කවුරුත් නැතිව තනියෙන්ම මේ සමාජයේ ඉන්න කෙනෙක්ව අපිට හම්බවෙන්නෙ හරිම කලාතුරකින්.කැම්පස් එකේදිනම් තනියම ඉන්නවාට කියන්නෙ "අල" වෙනවා කියලා.ඔයාලා දන්න එහෙම ඉන්න කට්ටියත් ඇති.මතක් කරලා බලන්නකො......

මම සාමාන්‍යයෙන් බණ පොත අතේ අරන් ඉන්න ජාතියෙ කෙනෙක් නෙවෙයි.නමුත් බුද්ධ ධර්මය ගැන තරමක දැනීමක් තියනවා.යාලුවො ගැන කියපු ගමන් මට මතක් වුණා බුදු හාමුදුරුවො යාලුවො ගැන දේශනා කරපු දෙයක්.මේක සිඟාලෝවාද සූත්රයෙ තමයි තියෙන්නෙ.ඒකෙදි බුදුන් වහන්සෙ ඇසුරු කළයුතු මිතුරන් 4කුත්,ඇසුරු නොකළ යුතු මිතුරන් 4කුත් ගැන දේශනා කළා.ඇසුරු කරන්න කියලා වදාළෙ උපකාරක,සමාන සුඛදුක්ඛ,අත්ථක්කායී සහ අනුකම්පක කියන මිතුරන් 4 දෙනායි.උපකාරක කියන්නෙ වැරදි වැඩවලට යොමුවෙලා ඉන්න කෙනෙක්ව ඒවායින් ගලවගන්න,එහෙම යොමුවෙච්ච යාලුවගෙ ධනය,වස්තුව ආරක්ෂා කරන,යාලුවා බය වෙච්ච වෙලාවක පැනලා යන්නෙ නැතිව පිහිට වෙන,උදවුවක් ඕනෙ වෙච්ච වෙලාවක උදවු කරන මිතුරාට.සමාන සුඛදුක්ඛ මිතුරා අපිට කරදරයක් වුණත් යහපතක් වුණත් වෙනසක් නැතිව අපි ලඟින්ම ඉන්නවා,එයාගෙ රහස් නොසඟවා අපිට කියනවා,අපි එයාට කියපු රහස් ඒ විදියටම ආරක්ෂා කරනවා.පස්පව්,දස අකුසල් වලින් අපිව වලක්වගන්නෙත්,කලයුතු හොඳ වැඩවල අපිව යොදවන්නෙත්,ආර්ථික,අධ්‍යාත්මික, සාමාජික,ආගමික වගේ දේවල් වලින් අපි දන්නෙ නැති දේවල් කියලා දෙන්නෙත් අත්ථක්කායි මිතුරා.අනුකම්පක තමයි අපේ ආර්ථික හෝ ආධ්‍යාත්මික පිරිහීමක් ඇතිවෙනවට අකමැති,අපේ දියුණුව දැකලා සතුටුවෙන,අපිට දොස කියන අයට ඇත්ත කියලා එයාලාගේ දුර්මත අයින් කරන,අපේ හොඳ කියන අයව පැසසුමට ලක් කරන මිත්රයා.

ඒ වගේම තමයි ඇසුරු නොකළ යුතු මිතුරන් විදියට අනුප්පියභාණී,අඤ්ඤදත්තුහර,අපායසහාය සහ වචීපරම කියන හතර දෙනාව වදාළා.අපි කරන හොඳ නරක දෙකම එක විදියට අනුමත කරන්නෙත්,අපි ඉන්න තැන අපේ හොඳ කියලා නැති තැන දොස් කියන්නෙත් අනුප්පියභාණී පාප මිතුරා.අඤ්ඤදත්තුහර තමයි අපේ සන්තකේ තියන මොනවහරි දෙයක් කඩාවඩා ගෙන යන්න හදන,හැමතිස්සෙම ලාභ ප්‍රයෝජන බලාපොරොත්තුවෙන් අපිව ඇසුරු කරන පාප මිතුරා.අපායසහාය අපිව නොමගට යොමු කරවනවා,කරන හොඳ දේවල් වලින් වළකනවා,සුරාවට,සූදුවට අපිව ඇබ්බැහි කරවනවා.අපිට හිස් දේවල් වලින් විතරක් සංග්‍රහ කරන්නෙ,වචනයෙන් මිසක් ක්‍රියාවෙන් කොයිම වෙලාවකවත් අපිට සහය නොවෙන,අපිට ඉස්සරහට යන්න තියන මාර්ග ඔක්කොම වහලා දාන පාප මිත්රයා තමයි වචීපරම.

[දැන් ඉතින් ඔයාලටම හොයාගන්න පුළුවන් ඔයාලා යාලුවො කියලා මෙච්චරකල් ආශ්‍රය කරලා තියෙන්නෙ ඇත්තටම කළණ මිතුරන්වම ද කියලා ඔන්න....:)]

දැන් සමහරු හිතන් ඉන්නවා ඉපදිච්ච දවසෙ ඉඳන් දන්න යාලුවා තමයි මගේ කළණ මිතුරා,පස්සෙ අඳුනගන්න අය එහෙම නෙවෙයි කියලා.ඒත් සමහර වෙලාවට ඉපදුන දවසෙ ඉඳන් අඳුනන යාලුවා වෙන්න පුලුවන් ඔයාලට වින කරන්න එන හතුරා,පස්සෙ දවසක දැන අඳුන ගත්ත යාලුවා තමන් වෙනුවෙන් පෝරකෙට යන්න උණත් ලෑස්ති කෙනෙක් වෙන්න පුලුවන්.කෙනෙක්ව තමන් කොච්චර කාලයක් දැනගෙන හිටියද කියන එක යාලුකමේ හැටි සලකද්දි වැදගත් වෙන්නෙ නැහැ.මට පෞද්ගලිකව පහුකාලීනව ගොඩක් හොඳ යාලුවො හම්බවෙලා තියනවා.උදාහරණයක් විදියට බ්ලොග් කෙරුවාවට අත ගැහුවයින් පස්සෙ මම බොක්කෙන්ම ආශ්‍රය කරන යාලුවො කීප දෙනෙක්ම හම්බවුණා.හිතූ,මදාරා,මධූ ඒ අතරින් හොඳම යාලුවො.අත්දැකීමන් මම දන්නවා මේ අය ඔක්කොම අර ඇසුරු කළයුතු මිත්රයො ගොඩේ ඉන්න කට්ටිය කියලා.ඉතින් ඒ හින්දා මේ අයගෙන් ගොඩක් අය තවමත් ඇහැටවත් දැකලා නැතිවුණත් මට හිතේ බයක් නැතුව එයාලව ආශ්‍රය කරන්න පුලුවන්.

සමහරුන්ට යාලුවන්ව ආශ්‍රය කරන්න බය හිතුනද දන්නෙත් නැහැ දැන්.හි හි.තමුන් ආශ්‍රය කරන යාලුවන්ගෙ ගති පැවතුම් මොන වගේද,තමන් එක්ක කතාබහ කරන්නෙ මොන වගේ දේවල් ගැනද, වගේ ඒ ඒ යාලුවන්ගෙ ඇතුලාන්තය ගැන අවබෝධයක් තියනවනම් යාලුවො ආශ්‍රය කරන්න කිසි දේකට බයවෙන්න ඕනෙ නැහැ.අපි යාලුවන්ගෙන් ඈත්වෙන්න ඈත්වෙන්න,එයාලත් අපෙන් ඈත් වෙනවා.ඒ හින්දා හොඳ යාලුවන්ව හැමතිස්සෙම තමන් ලඟින්ම තියාගන්න.යාලුවෙක් තමන්ගෙ වරදක් තමන්ටම කියනවනම් ඒ ඔයාගෙ ඇත්ත යාලුවෙක්.එහෙම අය එක්ක තරහ වෙන්න එපා.එයාල තමයි අපිව හරි පාරෙ අරන් යන්නෙ.ඒ වගේම යාලුවන්ට සමහර වෙලාවට එක එක ගැටලු,ප්‍රශ්න තියෙන්න පුලුවන්.එහෙම වෙලාවට අපි එයාලට ශක්තියක් වෙන්න ඕනෙ.එයාලා ගාවින් දුකේදි සැපේදි එකට ඉන්න ඕනෙ.ඔයාලා අනිත් අයට හොඳ යාලුවෙක් නොවී අනිත් අයගෙන් හොඳ යාලුකමක් බලාපොරොත්තු වෙනවනම් ඒක විහිලුවක්.අනිත් අයව හදන්න,මනින්න කලින් තමන් හරියට ඒ විදියට හැදිලා ඉන්න ඕනෙ.යාලුවො අතරත් එක එක ප්‍රශ්න ඇතිවෙනවා.එහෙම වෙලාවට හැමදෙනාම එකතුවෙලා ඒ ප්‍රශ්න විසඳගන්න වැඩ කරන්න ඕනෙ.මොකද හොඳ යාලුවෙක් අපිට ජීවිතේ හම්බවෙන්නෙ එක වතාවක් විතරක් වෙන්න පුලුවන්.......

අන්තිමටම මේ ගාථාවත් කියලාම පෝස්ට් එක ඉවරකරන්නම්....

"අසේවනාච බාලානං - පණ්ඩිතානංච සේවනා
පූජාව පූජ නීයානං - ඒතං මංගල මුත්තමං "

"අසත්පුරුෂ බාලයන් ඇසුරු නොකීරිමද,සත් පුරුෂ පඬිවරුන් ඇසුරු කිරීමද, පිදිය යුත්තන් පිදීමද, ( යන මේ කරුනු තුන ) උතුම් මංගලයන්ය."

Saturday, October 22, 2011

පරෝපකාරය

ආයෙමත් ටිකක් කල් ගියා පෝස්ට් එකක් දාන්න.මේ සැරේනම් වැඩ වැඩි වෙලා නෙවෙයි.ටිකක් කම්මැලිකමෙන් තමයි හිටියෙ.අනික ලැප් එක සතියක් විතර ලඟ තිබුණෙත් නැහැ.මම වෙනත් පෝස්ට් එකකට මුල පුරල තිබුණෙ.නමුත් මේ ලියන්න හදනකතාව ඉක්මනට ඉවරකරන්න පුළුවන් නිසාත්,උණුසුම මැකෙන්න කලින් ලියන්න ඕනෙ කියල හිතුණු නිසාත් මේකට යොමුවුණා.

ඔන්න ඉතින් ගිය සතියෙ ඉරිදා මට අපේ සහෝ කෙනෙක්ගෙන් දුරකථන ඇමතුමක් ආවා."මචං වවුලා,අනුරාධපුරේ වර්ක්ෂොප් එකක් තියනවා දවස් 4ක,එනවාද?".එදා ටිකක් අසනීප ගතියෙන් හිටි නිසා හිතේ දෙගිඩියාවකුත් තිබුණා.ඒත් කලින් මේ වගේ අත්දැකීමක් ලැබිලා තිබුණෙ නැති හින්දා යන්න ආසාවකුත් තිබුණා.කොහොමහරි අවසර ගන්න ඕනෙ සියලුම පාර්ශව වලින් අවසර අරගෙන(දන්නෝ දනිති....;) ) 17 වෙනිදා මම ගමන යන්න පිටත් වුණා.වර්ක්ෂොප් එක සූදානම් කරල තිබුණෙ අපේ Compsoc එකෙන්.සමහරු බලනව ඇති දැන් මේ වර්ක්ෂොප් එකක් කිවුවම මොකක්ද වෙන්නෙ කියලා.මේ ගමනෙදි අපේ අරමුණ වුණේ අනුරාධපුර ප්‍රධාන පාසලක A/L,O/L නංගිලා මල්ලිලාට එයාලාගේ GIT,ICT විෂය නිර්දේශ මුල ඉඳන් පැහැදිලි කරල කියලා දෙන එක.සාමාන්‍යයෙන් කුප්පි දාන්න යම්කිසි හැකියාවක් තිබුණ හින්දයි,පොඩි උන් ටිකකට උදවුවක් කරන්න ලොකු වුවමනාවක් තිබුණු හින්දයි මම මේ ගමනට එකතුවුණේ.ඉතින් එදා 10.40 ට තිබුණ කෝච්චියෙන් අපි 11 කුත්,අයියලා 13කුත් කොටුවෙන් ගමනාරම්භ කළා.ටිකින් ටික කාලය ගතවෙද්දි මැදිරිය දෙදරන කල්ම අපි ඔක්කොම සින්දු කිවුවා.අයියලා,අපි කියලා වෙනසක් නැහැ,හැමෝම එකම පවුලෙ සහෝදරයො වගේ තාලය ඇල්ලුවා,අත්පුඩි ගැහුවා.ඔය අතරෙ කුරුණෑගලින් තවත් 3 දෙනෙක් අපේ කණ්ඩායමට එකතුවුණා.දැන් අපේ ඔක්කොම කට්ටිය 27ක් ඉන්නවා.ගමන ටිකක් විතර වෙහෙසකර වුණත් හරිම විනෝදයි.මග විසිතුරු බල බල,එකිනෙකාට විහිලු තහලු කර කර ඔහොම යද්දී නොදැනිම හවස 5.30ට විතර අපි අනුරාධපුරට සැපත් වුණා.

අනුරාධපුරම ඉන්න අපේ අයියා කෙනෙක් අපිව වර්ක්ෂොප් එක කරන්න හිටපු පාසැලට එක්කගෙන ගියා.අපිට නවාතැන්,කෑම බීම ඔක්කොම එහෙන් ලෑස්ති කරලා තියන බව කලින් දැනුම් දීලා තිබුණෙ.නමුත් ඒ පාසැලෙ විදුහල්පතිනිය ගෙ සමහරක් වැඩ නිසා අපිට එදා රෑ නම් ගත කරන්න වුණේ හිතේ තරහක් එක්ක.කොහොමහරි වර්ක්ෂොප් එකට O/L නංගිලා මල්ලිලා සහභාගී කරවන්න බැහැ කියලා විදුහල්පතිනිය තීරණය කරලා තිබුණ හින්දා අපි ඔක්කොම දෙනා A/L GIT විෂය නිර්දේශය බෙදාගෙන එදා රෑම අදාල කොටස් වලට සූදානම් වුණා.හැම කොටසකටම අයියලයි අපියි සහභාගී වුණ හින්දා මෙච්චරකල් හරියට අඳුනා ගත්තෙ නැති අයියලා එක්ක අපි කතාබහ කරලා තවත් හොඳින් ෆිට් වුණා.අදාල පාඩම් කොටස් බලලා ඉවරකරලා කවුරුත් නිදාගන්නකොට වෙලාව රෑ 12 ත් පහුවෙලා.අපිට නවාතැන් ලැබුණෙ ඉස්කෝලෙ හොස්ටල් එකේ,ඉතින් පාන්දර 5.30ට තේ හදනවා.යාන්තම් ඇහැ පියවගෙන පහුවෙනිදා පාන්දර හැමෝම 5.30 වෙනකොට නැගිට්ටෙ තාමත් ගමන් මහන්සිය ඇඟෙන් පතෙන් බේරෙන ගමන්මයි.

ඉතින් අපි කඩිමුඩියෙ වැඩේට ලෑස්ති වුණා.කවුරුත් ලහි ලහියෙ දත් මදිනවා,මූණ හෝදනවා,අමත වෙච්ච පාඩම් කොටස් බලනවා.වර්ක්ෂොප් එකේ වැඩ පටන්ගන්න හිතාගෙන හිටියෙ 8.30ට විතර.ඒත් මොකක්දෝ මන්දා ප්‍රමාදයන් ගොඩක් වෙලා අපි වැඩේට එන්ටර් වෙනකොට වෙලාව 9ත් පහුවෙලා.අටුවා ටීකා නැතුව අපි වර්ක්ෂොප් එක පටන් ගත්තා.නංගිලා මල්ලිලා කොටස් 5කට බෙදලා කියලාදෙන්න පටන්ගත්තා.මම බාර අරන් තිබුණෙ DBMS කොටස.ඉතින් මම මුල පන්තියට ඒ පාඩම කියලා දුන්නා.අයියලා අපි එකට දාපු තවත් හේතුවක් තමා වර්ක්ෂොප් එකක වැඩ කරන විදිය අපිට කියලා දෙන්න.මාත්,අපේ තවත් දෙන්නෙකුත් අයියා කෙනෙකුත් තමයි DBMS පාඩම කියලාදෙන්න හිටියෙ.ඉතින් අපේ වැරදි අඩුපාඩු හරිගස්සන ගමන් අපේ හොඳ කියන්නත් අයියලා අමතක කලේ නැහැ.

ආයෙමත් ඉස්කෝලෙකට ආවම අපේ පාසල් කාලෙ මතක් වෙනවා.එකට හිටිය යාලුවො,උන් එක්ක නටපු නාඩගම්...මේ ඔක්කොම.මල්ලිලා දිහා බැලුවමත් ඒ කාලේ අපිව මම එයාලා තුලින් දැක්කා.ඉතින් අපි කවුරුත් ගුරුවරයෙක්ට වඩා,සහෝදරයෙක්,සහෝදරියෙක් කියන හැඟීමෙන් තමයි කියලා දෙන එක කලේ.ප්‍රථිඵලත් සෑහෙන තරම් සාර්ථක බව සැකයක් නැහැ.ලැබුණ පැය 4 1/2 ක කාලය ඇතුලෙ අපි ගොඩක් ලොකු වැඩ කොටසක් කළා.සමහර නංගිලා මල්ලිලාට නීරස වෙලා,තේරෙන්නෙ නැතුව තිබුණ පාඩම් කොටස් අපි සරලව,විහිලු තහලු කරන ගමන්ම කියලා දුන්නා.ඔක්කොම දේවල් කියලා දෙන්න නම් කාලය කොහෙත්ම මදි.නමුත් අපේ උත්සහය අහක නොගිය බව අපි දැනගත්තෙ ගොඩක් දෙනෙක් ලඟටම ඇවිත් "අයියෙ,තැන්ක්යු මේවා අපිට කියලා දුන්නාට" වගේ දේවල් කියපු නිසා.හිතට හරිම සතුටක් දැනෙනවා එහෙම කියනකොට.අර ගමන් මහන්සියයි,නිදිමරපු වෙහෙසයි ඔක්කොම ඒ වචන ටික අහනවත් එක්කම කොහෙන් ගියාද කියල නෑ.විභාගෙ ගොඩදාලා අම්මා,තාත්තාගෙ පැතුම් ඉෂ්ට කරන්න පොඩි එවුවන්ට හයියක් වෙන්න ලැබුණ එක ගැන පුදුම සන්තෝසයක් හිතුණා.මට එවෙලෙ මේ කවිය මතක් වුනේ නිකන්ම...

"පහනින් පහන් සිය ගණනක් ඇවුළුවද
එපහන් සිලෙහි අළු අඩු නොව දිලෙන ලෙද...."

අපි දන්න දෙයක් තවත් කෙනෙක්ට කියලා දුන්නට කවදාවත් තමුන්ට හානියක් වෙන්නෙ නෑ,හොඳක් මිසක,මට ඒක ගොඩක්ම හිතට වැදුනෙ කැම්පස් ආපු මුල කාලෙ ඔරියන්ටේෂන් එකෙන්.කියවන අයට පොඩි උපදෙසක් දෙන්න හිතුනා,තමුන්ට අමාරුයි වගේ හිතෙන ඕන සබ්ජෙක්ට් එකක් තමුන්ගෙ යාලුවෙක්ට නිකන් කියලා දීලා බලන්නකො,අනිවාර්යෙන් කලින් තේරුණාට වඩා වැඩියෙන් ඒ පාඩම තේරේවි.අනික එහෙම කියලා දෙනකොට අමුතුවෙන් පාඩම් කරන්න ඕනෙ නෑ.ඉබේම මතක හිටිනවා.

හරි,ඔය විදියට ලෑස්තිවෙලා ගියාට කලින් අපිට වැඩ ටික ඉවරකරලා එන්න සිද්ධවුණා.නමුත් හවස් වරුවෙ පූජා නගරෙ ටිකක් ඇවිදින්නත් අපි අමතක කලේ නැහැ.රුවන්වැලි සෑය ලඟදි අපි කවුරුවත් අහපු නැති හරි ලස්සන බෞද්ධ කතා,ඉතිහාසයෙන් වගේම ධර්මයෙනුත් අරගෙන අපිට කියලා දුන්නෙ අපේ හර්ෂ,වරුණ,අනිල් අයියා,කැලුම් අයියා වගේම මාධව අයියා.ජේතවනාරාමය,ජය ශ්‍රී මහා බෝධිය වගේ තැන්වලට යන්නත් අපිට පුළුවන්කම ලැබුණා.දවාලෙ ඕනතරම් ඔය තැන් වල ගියත් රෑ වෙලාවක යන්න ලැබුණෙ පලවෙනි සැරේට.හරිම ලස්සනයි එ වගේම හරිම ශාන්තයි.

ඔය විදියට ඉතින් ලොවෙත් ආතල් අරගත්ත අපේ වර්ක්ෂොප් ගමනෙ අවසානයෙදි අපි 19 වෙනිදා පාන්දර 12.20 ට විතර අපි අනුරාධපුරෙන් බස් එකට නැගලා පාන්දර 5.30 වගේ වෙනකොට කොටුවට ආයෙත් ආවා.ආයෙත් ඒ වගේ ගමනක් යන්න ලොකු ආසාවක්,වුවමණාවක් හිතේ තියනවා,බලමු,ඉස්සරහ වැඩ එක්ක ඒ අදහස සාර්ථක කරගන්න ලැබේද කියලා....:)

Sunday, October 2, 2011

ආලෝකො උදපාදි

ආලෝකය.......

ඉස්සර අපි හිතන් හිටියෙ,සමහරවිට තවමත් හිතන් ඉන්නෙ විශ්වයටම අදාල,වේගවත්ම දේ ආලෝකය කියලා....නමුත්,ඒ කතාව තවදුරටත් ඇත්තක්ද??.....ආලෝකයට වඩා වේගවත් දෙයක් තවත් නැද්ද?.ඔයාලට මෙහෙම ප්‍රශ්නයක් කවදාවත් ඇතිවෙලා තියනවද කියල හිතලා බලන්නකො.තවමත් එහෙම ප්‍රශ්නයක් ඇතිවෙලා නැත්නං දැන් තමා හොඳම වෙලාව ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇතිකරගන්න.මොකද ඊයේ පෙරේදා කරපු පර්යේෂණයකින් හොයාගන්න පුළුවන්වෙලා තියනවා ආලෝකයට වඩා වේගයෙන් ගමන්කරන දෙයක් ගැන.

ජිනීවා වල තියන CERN කියන ආයතනයේ ඉඳන් කි.මී 730ක් ඈතින් තියන ඉතාලියේ Gran Sasso කියන විද්‍යාගාරයට නියුට්‍රිනෝ කිරණ 15,000ක් අවුරුදු 3ක් තිස්සෙ යවල,ඒකෙ ප්‍රතිඵලයක් විදියට තමයි මේක හොයාගෙන තියෙන්නෙ.ආලෝකයේ වේගයෙන් ගියානම් මේ නියුට්‍රිනෝ ටික යන්න තත්පරයකින් 2.4 දහසකින් වගේ වෙලාවක් යනවා.නමුත් මේවා ගිහින් තියන්නෙ තත්පරයකින් බිලියන 60කින් වගේ ඉතාම සුළු කාලෙකින්.ඔයාල නිකන් බිලියන 60,2400න් බෙදලා බලන්නකොඋත්තරේ මොකක්ද කියලා.ආලෝකයේ වේගය වගේ අන්න ඒ තරම් ගුණයකින් තමයි මේ නියුට්‍රිනෝ ගමන්කරල තියෙන්නෙ.

කොහොමහරි ඉතින් මේ සොයාගැනීම හින්දා අපි ගොඩක් ආදරේ කරන අයින්ස්ටයින් මහත්තය ගෙ මත ගොඩක් බිදීලා යනවා.කොටින්ම කියනවානම් නූතන භෞතික විද්‍යාව සම්පූර්ණයෙන්ම උඩු යටිකුරු වෙන්න බොහොම දුරට ඉඩ තියන බව තමයිආරංචි වෙන්නෙ.ඔය අතරින් තවත් මාතෘකාවක් ගැන පොඩි කසු කුසුවක් ඇතිවෙලා තියනවා.අපි කියවන විද්‍යා ප්‍රබන්ධ වල ගොඩක් වෙලාවට කාල තරණය කියන කාරණාව සම්බන්ධ වෙන්නෙ ආලෝකයේ ප්‍රවේගය ඉක්මවන්න පුළුවන් කියන විශ්වාසයත් එක්ක.ඉතින් ඒකෙ මොකක්හරි ඇත්තක් තියනවනම් අපිට ඉදිරි කාලෙකදි කාල තරණය කියන දේ අත්විඳින්න පුළුවන්වෙයි හැබැහින්ම....:).

ඉතින් මම කිවුව පලියටම විස්වාස කරන්න එපා.ඉන්ටර්නෙට් එකේ පොඩ්ඩක් හොයල බලන්න.මෙන්න එක ආටිකල් එකක් මගෙ ගානෙ.මාත් අද පත්තරේ මේ ගැන තියනව දැකලා තමයි වැඩිදුර හොයලා බැලුවෙ......:D.

Thursday, September 29, 2011

නික්මයාම

අහසේ තරු ගනින්නෙ වෙයිද දන්නෙ නෑ දන්නෙ නෑ...
මුහුදේ වතුර බොන්න වෙයිද දන්නෙ නෑ දන්නෙ නෑ...
අපිම දන්නෙ නෑ කවුරුත් අපිව දන්නෙ නෑ....
අපිම දන්නෙ නෑ කවුරුත් අපිව දන්නෙ නෑ....
දන්නෙ නෑ......දන්නෙ නෑ....නෑ නෑ නෑ

ඔය ඉස්සර ටෙලිවිෂන් එකේ ගිය,මම ගොඩක් ආස කරපු සිංදුවක්.......මට යාන්තමට මතකයි කලු සුදු රූපරාමු පෙළක් එක්ක කෝච්චියක දර්ශනයක් තිබුණෙ ඒ සිංදුවෙ.අදාල චිත්තරපටිය මොකක්ද කියලනම් මම දන්නෙ නැහැ ඕං(පස්සෙ හොයනකොටතමා දැක්කේ චිත්තරපටිය "බඩුත් එක්ක හොරු" කියලා).

දැන් කට්ටිය බලනව ඇති මම මොකක් ගැනද මේ කියන්න හදන්නෙ කියලා.ඒ සිංදුව බලපු කෙනෙකුටනම් පොඩි හරි ඉඟියක් ඇති.හරි හරි.මම කෙලින්ම මාතෘකාවට එන්නම්කො.ඒ සිංදුවෙ වගේම ඒ චිත්තරපටියෙත් හිටපු විශිෂ්ටතම ප්‍රතිභාපූර්ණරංගන ශිල්පියෙක් වෙච්ච ජෝ අබේවික්‍රම ශිල්පියා මීට සතියකට කලින් දැයෙන් සමුගත්තා.කලාවට මිල කරන්න බැරි මෙහෙයක් ඉටු කරලා තමයි එතුමා අපෙන් සමුගත්තෙ.1957 දි "සරදම" තුලින් රංගනයට ප්‍රවිශ්ට වුණු එතුමා 2006 වසර වනකල්ම රංගනයේ නිරත වුණා.මුල් කාලයේ විකට නළුවෙක් විදියට ප්‍රසිද්ධ වුණත් පහුකාලීනව වඩාත් ගැඹුරු චරිත වලින් අපිට එතුමාව දකින්නට ලැබුණා.අවිවාදයෙන්ම මෑත යුගයේ හිටි හොඳම රංගන ශිල්පියෙක් විදියට එතුමාව හඳුන්වන්න පුලුවන්.

ජෝ කියන්නේ රියැලිටියකින් ආපු,එක රැයින් කලාවට පයගහපු නළුවෙක් නෙවෙයි.නොපසුබට උත්සහය නිසාම නළුවෙක් වෙච්ච පුද්ගලයෙක්.බොරු ආටෝප නැතිව තමන්ගෙ හැකියාවෙන් විතරක් ජනතාවගේ හිත දිනාගත්ත කලාකරුවෙක්.කොමඩියෙන් රංගනය පටන්ගත්තත් ඒකටම කොටුනොවී ඉදිරියට ගිහින් වෙනස් දේවල් අත්හදාබලපු මිනිසෙක්.අපේ නවක නළු නිළියන්ට මෙතුමාගේ චරිතයෙන් ගන්න ආදර්ශ සෑහෙන තියනවා.ජෝ චරිතාපදානය කලාකරුවන්ට විතරක් නෙවෙයි,සාමාන්‍ය මිනිහෙක්ටත්වැදගත්.

මේ පෝස්ට් එක ලියන්න අදහස් කලේ එතුමාගේ චිත්තරපටි ගැනවත්,රංගනේ ගැනවත් කියන්න නෙවෙයි.විශිෂ්ට මිනිසෙකුගේ නික්ම යෑමට ඌණ පූරණයක් එක්කරන්න විතරයි මට ඕන වුණේ.මිනිසුන්ගේ ගුණ කියන්නට ඒ මිනිස්සු මැරෙනකන්ම ඉන්නටඕනෙ නෑ.මීට ගොඩක් කලින් ලියපු පෝස්ට් එකකත් මම ජෝ අබේවික්‍රමගේ රංගනය ගැන පැසසුමක් කළා.ඉදිරියටත් මේ වගේ දක්ෂ ශිල්පීන් කලාවට එකතුවේය කියලා සහ ජෝ අබේවික්‍රම මහතාට නිවන් සුව ලැබෙන්න කියලා ප්‍රාර්ථනා කරමින් මම නවතිනවා.

ජෝ.....ඔබ නැතිව කලාවට,

අහසේ තරු ගනින්නෙ වෙයිද දන්නෙ නෑ දන්නෙ නෑ...
මුහුදේ වතුර බොන්න වෙයිද දන්නෙ නෑ දන්නෙ නෑ...

Monday, September 19, 2011

අතිශයින්ම වැඩිහිටියන්ට පමණයි....ද?


9 වසරෙ සෞඛ්‍ය පොත අතට හම්බෙනකම් ඉස්සර අපි පොඩි උන්ගෙ හිතේ අමුතුම හැඟීමක් තිබුණෙ.අපේ ස්කූල් වෑන් එකේ ගිය අයියලා තමා ඔය හැඟීම අපේ හිතට දැම්මෙ නොයෙක් නොයෙක් දේවල් වලින්.ඒ කට්ටියගෙන් ලැබිච්චි විස්තරේට අනුව පොත හම්බුණ ගමන් මුලින්ම පෙරලල බැලුවෙ ප්‍රජනන පද්ධතිය ගැන තියන පාඩම.ඒකෙ තියන රූප අපිට ඒ කාලෙ මැජික් වගේ(කොහෙන් දැකපුවද දෙයියනේ ඉතින්).ඒ ගැන අපේ හිත් ඒ තරමට උනන්දු වුණෙ ඇයි කියලා මට ඒ කාලෙ තේරුණෙ නැහැ.නමුත් මිනිහා කියන්නෙ පුදුම කුතුහලයක් තියන සතෙක් නෙ.ජීවිතේට අහල,දැකල නැති දෙයක් මුල්ම සැරේට අහන්න,දකින්න මිනිහට හරිම උනන්දුවක් තියනව.ඒක සහජයෙන්ම ආපු පුරුද්දක් නෙ.ඒ හින්දා අපි ගැන වැරදියට හිතන්න එපා ඉතින් ඕං.....;).කොහොමින් කොහොමහරි ඉතින් අපිට ලිංගික අධ්‍යාපනේ ආරම්භයක් උණේ ඔතනින් තමා ඒ කාලෙනම්(දැන් කොහොමද දන්නෙ නෑ).ඔය පාඩම අපිට ඉගැන්නුවද කියලා හරි මතකයක් නැහැ මට.හැබැයි ඉගැන්නුවනම් අමතක වෙන්න විදියකුත් නැහැ නේ.....;).හැබැයි ඉතින් ඔය ගැන ඉගැන්නිල්ලත් 9 වසරෙ සෞඛ්‍ය පොත ආපහු බාරදෙනවත් එක්කම ඉවරවුණා.

ශ්‍රී ලංකාව කියන්නෙ ඇත්තටම ලිංගික අධ්‍යාපනය අතින් ගොඩක්ම පිටිපස්සෙන් ඉන්න රටක්(දකුණු ආසියාවෙම තත්වෙ ඕක තමා).විකියෙත් ඒ ගැන කියල තියෙන්නෙ මෙහෙම "In China and Sri Lanka, sex education traditionally consists of reading the reproduction section of biology textbooks".ඒකට හේතුව විදියට මටනම් හිතාගන්න පුලුවන් එකම කාරණාව අපේ සංස්කෘතිය විතරයි.කොටින්ම කියනවනම් ලැජ්ජ බය කියන සංකල්පෙත් එක්ක අනවශ්‍ය දේවල් වගේම අත්‍යවශ්‍ය දේවලුත් අපේ ජීවිත වලින් ඈත් වෙලා.ඉස්සර අපි අහනවා "අම්මේ,තාත්තේ අපි කොහොමද මේ ලෝකෙට ආවෙ" කියලා.එතකොට අම්මා හරි තාත්තා හරි අපිට කියනව "පුතේ ඔයා දෙයියො ගෙනත් දුන්නෙ" කියලා.ඒක ඇත්තටම පොඩි පන්තියක ඉගෙනගත්ත අපිට සෑහීමකට පත්වෙන්න පුලුවන් උත්තරයක් වුණා.නමුත් තරුණ කාලෙ ඉන්න ළමයෙක්ට එහෙම සුරංගනා කතා කොහෙත්ම ගැලපෙන්නෙ නැහැ.එත් තවමත් ළමයෙක් ඔය ප්‍රශ්නෙ තමුන්ගෙ දෙමවුපියන්ගෙන්ඇහුවොත් අපේ අම්මා තාත්තාට පුලුවන්ද ඕකට හරිහමන් උත්තරයක් දෙන්න?.තරුණ වයසෙ ළමයෙක් ගණීතය,විද්‍යාව වගේම අනිවාර්යෙන් ඉගෙනගන්න ඕනෙ විෂයයක් වෙච්චි ලිංගික අධ්‍යාපනේ අසභ්‍ය කුණුහරුප විදියටයි එදා වගේම අදත් සැලකෙන්නෙ.ලිංගික කරුණු ගැන ඉගෙනගන්න උනන්දුවක් තියන අය දිහාත් ඒ වගේම පහත් විදියට තමා බලන්නෙ අද වුණත්.ඉතින් කන අතගාගන්න කැමති කවුරුහරි ඔය ප්‍රශ්නෙ පොඩ්ඩක් වැඩිහිටියෙක්ගෙන් අහල බලන්නකො.හි හි.......

හරිහමන් ලිංගික අධ්‍යාපනයක් නැති කමේ ප්‍රතිවිපාක අපිට අද හැමතැනින්ම අහන්න ලැබෙනවා.ඒඩ්ස් ලෙඩ්ඩු වැඩිම ගානක් ඉන්නෙ අපේ අසල්වැසි ඉන්දියාවෙ.පත්තරයක් අතට ගත්තොත් දූෂණ වලින් පිරිලා.අයියා නංගිව දූෂණය කරලා,තාත්තා දුවව දූෂණයකරලා.කොටින්ම 60 පැනපු ආච්චිලව පවා දූෂණය කරල මරල දාපු ආරංචි අපිට අහන්න ලැබුණා.තාම කිරිබෝතලෙ අතෑරපු නැති පොඩි උන් Blue Films බලන්න පුරුදුවෙලා.තවත් කියනවනම් දේවල් ඕනතරම්.ලිංගිකත්වය ගැන අවබෝධයක්නැති තරුණ පරපුර ඒ ගැන අවබෝධය ගන්න පාවිච්චි කරන මූලිකම දේ තමා මේ Blue Films.ඒවා බැලුවමලිංගිකත්වය ගැන අමුතුම අදහස් වලින් ඔලුව පිරෙනවා.එහෙම විකෘති වෙච්චි ඔලුවක් තියන මිනිස්සු දිගින් දිගටම සමාජෙට එන හින්දාතමයි අපිට ඔය දූෂණ වල කෙලවරක් දකින්න නොලැබෙන්නෙ,ග්‍රීස් යක්කු රටපුරා සැරිසරන්නෙ.අද ගැහැණු කෙනෙක්ට බස් එකක හිටගෙන නෙවේ,වාඩිවෙලාවත් යන්න පුලුවන්ද?.ඒ තරමට විකෘති මොළ තියන කාමාතුරයින්ගෙන් සමාජය පිරිලා.තමුන්ගෙ ජාතක දරුවව, එහෙමත් නැත්තම් අම්මටත් වඩා වයස ගැහැණුන්ව දූෂණය කරන්න තරම් පහත් මානසිකත්වයක් මනුස්සයෙක්ට ඇතිවෙනව කිවුවමත් අපිට පුදුමයි.නමුත් ඇත්ත ඒකයි.

අනික් කාරණව තමා ගොඩක් දෙනෙක් හිතන් ඉන්නෙ ලිංගික අධ්‍යාපනේ ප්‍රජනන පද්ධතියට සීමා වෙච්ච එකක් කියලා.ඒක සම්පූර්ණ වැරදි අදහසක්.ප්‍රජනන පද්ධතිය වගේම ලිංගිකව හැසිරීම,ප්‍රජනන සෞඛ්‍ය,ප්‍රජනන අයිතිවාසිකම් සහ වගකීම්,උපත් පාලනය වගේම මිනිස් ලිංගික ක්‍රියාකාරකම් සම්බන්ධ අනික් සියලු දේත් ලිංගික අධ්‍යාපනයට අයිති වෙනවා.නමුත් සමහර අය ලිංගිකත්වය ගැන අත්දැකීමක් මුල්ම වතාවට ලබාගන්නෙ විවාහයෙන් පස්සෙ.නිසියාකාරව ලිංගිකත්වය ගැන නොදැනීම හින්දා ඒ වගේ වෙලාවක දෙන්නනාම අපහසුතාවයකට පත්වෙනවා.කොටින්ම කියනවානම් විෂයය නොදැන විභාගෙට ගියා වගේ තත්වයක් තමයි ඇතිවෙන්නෙ.ඕකට හරියන්න තවත් කට්ටියක් ඉන්නවනෙ ඉතින් අර දකින දකින මල් ඉඹින.හරි අවබෝධයක්වත් ආරක්ෂාවක්වත් නැතුව ලිංගිකව හැසිරීම හින්දා ඒඩ්ස් වගේ ලිංගාශ්‍රිත රෝග ඉක්මනටම පැතිරෙනවා.ලංකාවෙන් දැනට ඒඩ්ස් රෝගීන් 313 ක් හොයාගෙන තියනවා ඒ වගේම 1350 කට ආසන්න ප්‍රමාණෙකට ඒඩ්ස් වෛරස් එක ශරීරගත වෙලා තියනවා.හරි ආරක්ෂාවක් නැති කමෙන් ලෙඩ රෝග හැදෙන්න පුලුවන් වගේම අනවශ්‍ය ගැබ් ගැනීම් ඇතිවෙන්නත් පුලුවන්.ලංකාවෙ දවසකට නීති විරෝධී ගබ්සා කිරීම් විතරක් 700 ක් වෙනවා කියලා සමාජසේවා ඇමතිතුමා කියලා තියනවා.නීතියට අනුව ඒක සිද්ධවුණත් මිනිස්සුන්ගෙ නොසැලකිලිමත්කමට තාමත් නොඉපදුනු ජීවිතයක් වන්දි ගෙවන එක අසාධාරණයක්.

ඔය ලංකාවෙ දැනට තියන තත්වය.මේක වෙනස් කරන්නනම් "ලිංගික අධ්‍යාපනය" පාසල් තුලින් ක්‍රමවත් විදියකට තරුණ පරපුරට ලබා දෙන්නම වෙනවා.මොකද ළමා මනස ඉක්මනටම වෙනස්කරන්න පුලුවන්.ඉතින් ලිංගිකත්වය ගැන වැරදි අදහසක් එක්ක වැඩෙන ළමයෙක් පස්සෙ සමාජෙට ලොකු කරදරකාරී පුද්ගලයෙක් වගේම සමාජයෙන් කොන්වෙච්ච පුද්ගලයෙක් වෙන්නත් පුලුවන්.පාසල ඇරුණු කොට ලිංගිකත්වය ගැන අවබෝධය වැඩිකරගන්න හොඳම තැන තමයි ගෙදර.නමුත් දැනට ගෙදර තත්වෙ මම කලිනුත් කිවුවා වගේ හරිම කණගාටුදායකයි.ළමයා සහ දෙමවුපියන් අතර ලිංගිකත්වය ගැන කතාකරන්න තියන අපහසුතාවය තමා ළමා අපචාර වැඩිවෙන්න ප්‍රධානතම හේතුව.ඒ හැරුණම නොයෙක් ලිංගික ප්‍රශ්න නිසා මානසිකත්වය පවා ඇදවැටිච්ච ළමයි ඕනතරම් හම්බවෙනවා අපිට.මේ වගේ ප්‍රශ්න මග අරින්නත්,ළමයාට හොඳ ලිංගික අවබෝධයක් ලබාදෙන්නත්,ළමයාට දෙමාපියන් එක්ක ලිංගිකත්වය ගැන සැහැල්ලුවෙන් කතාකරන්න පුලුවන් තැනට සමාජය ආ යුතුමයි.හණමිටි අදහස් අත ඇරලා පාසල වගේම ගෙදරත් විවෘත තැනක් බවට පත්වුණාම අපිට දූෂණ,ඒඩ්ස්,ග්‍රීස් යක්කු නැති සදාචාරවත් ශ්‍රී ලංකාවක් බලාගන්න පුලුවන් වෙයි...........:)

ආශ්‍රිත - දිවයින Online Edition,Wikipedia

ප.ලි - මේ පාර ලියපු මාතෘකාව සමහරුන් පිලිකුලෙන් නොකියවා ඉඳීවි.ඒත් දැනට නොසලකා හැරල තියන මේ වගේ ශිෂ්ට සම්පන්න සමාජෙක කතා කළ යුතුම දේවල් කවුරු කවදා හරි කතාකළ යුතුමයි කියල හිතුණ නිසයි ලිවුවේ.මල් වගේම ගල්,මුල් ඔක්කොම සතුටින් බාරගන්නවා.ඔයාලට ජය!!!.
බාරගන්නවා.ඔයාලට ජය!!!.

Thursday, September 8, 2011

යථාර්තයක් වෙන්නට පෙරුම් පුරන රියැලිටිය

සුපිරි ගායන තරු,මෞලි මංගල්‍යයන්,ලොකුම වේදිකාවන්......මේ අද අපිට නිතර දෙවේලෙ අහන්න ලැබෙන වචන ටිකක්.රියැලිටි ගණයේ සැලකෙන වැඩසටහන් වලින් තමා අපිට මේ වචන ගොඩක් හුරුපුරුදු වුණේ.අද වෙනකොට ප්‍රධාන කියල සැලකෙන රූපවාහිනී වගේම ගුවන්විදුලි නාලිකා ඔක්කොම වගේ අඩුම වශයෙන් එකක්වත් මේ ආකාරයේ රියැලිටි වැඩසටහන් පවත්වා තියනවා.ඉතින් මේ රියැලිටියේ ඇත්ත තත්වය මොකක්ද කියලා අද කතිකාවෙන් පොඩ්ඩක් හිතලා බලමු......

ජනප්‍රිය රියැලිටි වැඩසටහනක් මුලින්ම විකාශය වුණේ ඛ්‍රිතාන්‍යයෙ Itv නාලිකාවෙන් Pop Idol කියන ගායන කුසලතා මනින වැඩසටහනක් 2001 අවුරුද්දෙ.ඒකටම සමානවෙච්ච වැඩටහන් ඊට පස්සෙ ඇමරිකාවෙ American Idol නමින් 2002 අවුරුද්දෙදි. ඊටත් පස්සෙ 2004 අවුරුද්දෙ අපේ අසල්වාසී ඉන්දියාවෙන් පටන් ගත්තා Indion Idol වැඩසටහන.ලංකාවට මුලින්ම රියැලිටිය ලැබෙන්නෙ 2004 අවුරුද්දෙ Pop Idol ටම සමානවෙච්ච Super Star වැඩසටහනෙන්.අපේ අය කවදත් අනුන්ගෙ වැඩ කොපි කරන්න හරි දක්ෂයි නෙ,ඉතින් මේ වෙච්ච වැඩෙනුත් ඒක හොඳටම පේනවා.ඉස්සර කලු සුදු චිත්තරපටියෙ තිබ්බ සින්දුවෙ ඉඳන්ම අපි ඉන්දියාවෙන් කොපි කරගත්තා...තවමත් ඒ මානසිකත්වය අපේ කට්ටියගෙන් අයින්වෙලා නෑ.හරි හරි....ඔයින් මෙයින් අපේ කතාව මග ඇරෙනවා.

Super Star වලින් පටන්ගත්ත රියැලිටිය හරි ඉක්මනට ජනප්‍රිය වුණා......බොරු කියන්න ඕනෙ නැහැනෙ, මමත් ඉතින් පලවෙනි season එක එහෙම්පිටින්ම බැලුවා...ඒකෙනම් ඇත්තටම සුදුස්සාට සුදුසු තැන නොලැබිම ඇරෙන්න අනිත් හැම දෙයක්ම හොඳට තිබුණා කියලා මටනම් හිතෙන්නෙ.හොඳ හැකියාවන් තිබුණු කට්ටියක් අන්තිම වට වලදි අපිට දකින්නට ලැබුණා.අති සාර්ථක වුණු Super Star වැඩසටහන හින්දා අනිත් නාලිකා ඔක්කොගෙම ඇස් මේ රියැලිටි වැඩසටහන් දිහාවට හැරුණා.ඒ එක්කම හතු පිපෙන්නා වාගෙ හැම තැනින්ම මේ වගේ රියැලිටි වැඩසටහන් පටන්ගත්තා.ඉතින් මේ වැඩසටහනක ගලායාම කොහොමද කියලා බලමු......

මුල් වට කීපයෙදි විනිශ්චයකරුවන් ගෙන් ලැබෙන විනිශ්චය අනුව තරඟකරුවන්ව ඊලඟ වට වලට තෝරගන්නවා.ගොඩක් වෙලාවට මුල්ම වටයට ලක්ෂ ගණන් තරඟකාරයො ඉන්න හින්දා වට 10ක් විතර යනකම් මේ විදියට වින්ශ්චයෙන් තමා ඉස්සරහ වට වලට තරඟකාරයො තෝරගන්නෙ.ඊටපස්සෙ කට්ටිය 50කට විතර අඩු වුණාම පටන්ගන්නවා sms වලින් ඊලඟ වටයට යවන එක.මෙහෙම තවත් කට්ටිය අඩුවෙලා ගිහින් 12කට විතර බැස්සට පස්සෙ තරඟය ගොඩක් උණුසුම් වෙනවා.අපිට ඒ කාලෙ නම් පන්ති වල ඉස්සරහ,කලින් බෙදපු ලීෆ්ලට් ටික ඇරුණම සුපිරි තරුව කරන්න මනාප sms එවන්න කියලා ඔක්කොම විස්තර තියන කාඩ් පවා ලැබුණා,පන්තියෙ සර්ගෙන් ඉගෙනගෙන තරුවක් වෙන්න ගිය ගෝලයො ඒ පන්ති වලට ඇවිත් සින්දු කිවුවා,සමහර වෙලාවට සර්ම කියනවා මෙන්න මෙයාට මේ තරඟයෙන් දිනන්න මනාපයක් දෙන්න කියලා.ඒ ඇරුණම හන්දි ගානෙ අදාල පැත්තෙන් තරඟයට ගිය කෙනාගෙ ලොකු කටවුට් එහෙමත් තිබුණා.

මට ඒ කාලෙහිතුණු දෙයක් තමා ඔය ප්‍රචාරක වැඩේ කරන්න ඇත්තෙත් අර රියැලිටිය තියන නාලිකාවෙන්මය වෙන්න ඇති කියලා.මොකද වෙනස් තරඟකාරයොන්ගෙ අර මනාප ඉල්ලල තිබුණ කාඩ් වගේම කටවුට් ඔක්කොම එකම විදියට design කරලා තිබුණෙ.වෙනසට තියෙන්නෙ මූණයි,නොම්මරෙයි විතරයි.ඒකත් එක්කම නාලිකාවෙ නමත් හැම කාඩ් එකකම තිබුණා.සන්තකේ තියන ඒවත් වියදම් කරගෙන කාඩ් ගහගෙන මනාප ඉල්ලන තරඟකාරයොන්ට පිස්සුවක් ඇතෑ අර කාඩ් එකේ පාට පාටින් නාලිකාවෙ ලාංඡන ගහන්න.ඇරත් ඔය කටවුට් එකක් ගහන්න කොච්චර වියදමක් යනවද.අර මිනිස්සු ටිකට තිබුණනෙ ඔය සල්ලි ටිකෙන් පොඩි සිල්ලර කඩයක් දාගන්න.හික්ස්.......:P.

හ්ම්.ඉතින් කොහොම කොහොමහරි මුල වට ටිකේදි දක්ෂකම මත ඉස්සරහට එන තරඟකාරයන්ට පහුවෙනකොට,ඉස්සරහට යන්න බලපාන කාරණව තමා ජනප්‍රියතාවය.මම කියන්නෙ බොරුනම් මේ තිබුන රියැලිටි වැඩසටහන් එකකවත් අවසන් හරියෙ වට වල විනිශ්චයකාරයොන්ගෙ තීරනෙන් විතරක් එක තරඟකාරයෙක් ඉස්සරහ වටේකට ගියාද කියල හිතල බලන්න.අඩුගානෙ 50% ක්වත් දක්ෂකමෙන් මනින්න තිබුනනෙ.ජනප්‍රියතාව මනින්නෙත් හම්බුන sms ගානෙන් නෙ.කලින් නම් ඒ ක්‍රමෙත් ටිකක් හරි සාදාරණව සිද්දවුණා.මොකද එක නොම්මරේකින් එවන්න පුලුවන් එක sms එකක් විතරයි කියල නීතියක් තිබුණ නිසා.පස්සෙ ඕනතරම් sms එවන්න පුලුවන් කියල තිබුණනෙ.ඉතින් ජනප්‍රියතාව වුණත් ඔයවිදියට සාදාරණව මනින්න බැහැ කියල පොඩි ළමයෙකුට වුණත් තේරෙනවා.ඔය අතරෙ කතා තිබුණා සමහර තරඟකරුවන් කුලියට මිනිස්සු දම්මලා ෆෝන්,සිම් අරන් දීලා sms ගැස්සවීමේ වැඩකුත් තිබුණ කියලා.අපිනම් ඕවයෙ ඇත්ත නැත්ත දන්නෙ නැහැ,එහෙම වුණා වෙන්න බැරිත් නැහැ.sms ඕනතරම් එවන්න පුළුවන් කළේ ඒ එවන හැම sms පනිවිඩයකටම අර නාලිකාවට කොමිස් මුදලක් අර අදාල ටෙලිෆෝන් ජාල කොම්පැනියෙන් ලැබෙන හින්දා.කොහොමහරි විනිශ්චයකාරයන්ගෙ තීරණෙට හරියන්නෙ නැති තරඟකාරයොත් ගොඩක් ඉස්සරහට යනවා වගෙම සමහර වෙලාවට රියැලිටියෙ දිනුමත් ලබාගන්නවා අසීමිත sms මනාප හින්දා.ඔය විදියට ඉවර වෙච්ච රියැලිටියක ගුටි කෙලියකුත් අපි පහුගිය කාලෙ දැක්කනෙ.....;)

ඔන්න ඉතින් දැන් රියැලිටිය දින්නා කියමුකො.ඒ දිනපු තරඟකාරයට ඊට පස්සෙ මොකෝ වෙන්නෙ?.දැන් ඉවරකරපු රියැලිටි වල දිනපු සමහර අය අද ලංකාවෙත් නැහැ,කොටින්ම කියනවනම් ලොවෙත් නැහැ.එක රැයෙන් සුපිරි තරු පායලා බැහැලා යනවා.මුල කාලෙ රියැලිටි වලින් දිනපු අයනම් දැන් නැති එක කමක් නැහැ කියමුකො,මේ ඊයෙ පෙරේද ඉවරවෙච්ච රියැලිටි දින්න අයත් දවස් දෙක තුනකින් පස්සෙ දකින්නවත් නැහැනෙ.ඇත්තටම වෙන කෙනෙක් දිනුවනම් යම්කිසි වැඩක් කරන්න පුලුවන් කෙනෙක් රියැලිටියෙන් බිහිවෙන්න ඉඩතිබුණු අවස්ථාත් තියනවා.සමහර වෙලාවට දිනපු කෙනාට වඩා වෙන කෙනෙක් සාර්ථක වෙනවා තමන්ගෙ ක්ෂේත්රය ඇතුලෙ.රියැලිටියෙන් ඇත්තටම සදාකල් පවතින තරු හදන්න බැහැ.තමුන්ට හැකියාවක් කියනවා කියන එක රියැලිටියකින් හොයාගන්න පුලුවන්.එතනින් එහාට තමන්ගෙ සාර්ථකත්වය හදාගන්න ඕනෙ තමන්මයි.ඉතින් එහෙම උනන්දුවක් නැති අයට දිනුම ලැබුනම දිනුම ගත්තා කියනව මිසක් වෙන තැනකට,වෙන ඉලක්කෙකට යන්න එයාල සමත්වෙලා නැහැ.ඒක හදන්නනම් ඉතින් කට්ටියගෙ ආකල්ප මුල ඉඳන් හදන්න වෙනව.

ඔයින් මෙයින් ඉතින් දැන් රියැලිටිය ගායනේ විතරක් නෙවෙයි,හැම අංශෙකින්ම වගේ දකින්න තියනවා.නටන්න,වැඩ පෙන්නන්න වගේම දැන් සෑහෙන ජනප්‍රිය එකක් තමා මේ පොඩි උන්ට තියන රියැලිටි වැඩසටහන්.ඉස්කෝලෙවත් නොයන කිරිසප්පයො හිටන් මෙව්වට එනවනෙ. ඒ වගේයැ කියන සින්දු.අමරදේව වගේ භාවපූර්ණ ගායක ගායිකාවන්ගෙ සින්දු තමා ඒ පොඩ්ඩො කියන්නෙ.අපි පොඩිකාලෙනම් ඔය දියගොඩ සැමතැන,නිල් අහස්තලේ,සැළලිහිණි කොවුල් වගේ සින්දු තමා කිවුවෙ.තරඟයක් නිසා යම්කිසි මට්ටමක තියන සින්දු කියන්න ඕනෙ තමා.නමුත් පොඩි ළමයෙක්ට කියන්න පුලුවන් සින්දුයි බැරි සින්දුයි මොනවද කියලා ඕවට ළමයි ඉදිරිපත්කරන දෙමවුපියොයි,තරඟ විනිශ්චයකාරයොයි ඔක්කොම වටහාගෙන ඉන්න ඕනෙ.ඔය පොඩ්ඩොන්ගෙ රියැලිටියක් නිකන් බලන්න මම බොරුද කියන්නෙ කියලා.අනික ඉස්සර පොඩි උන්ට අම්මලා තාත්තලාගෙන් වදේ තිබ්බෙ 5 ශිෂ්‍යත්වෙට විතරයි.දැන් ඒවටත් කලින් රියැලිටි මානසිකත්වය දෙමවුපියන්ගෙ ඔලුවට ඇවිත්.ඇත්තටම තමුන්ගෙ ළමයට දක්ෂකමක් තියනවනම් තරඟයකට ඉදිරිපත් කිරීමෙ වැරැද්දක් නැහැ.නමුත් අරයගෙ ළමය ගියා,මෙයාගෙ ළමයත් දැම්මලු ඉතින් අපේ ලමයට බැරි මොකෝ,එහෙම හිතලා නිකන් අන්ධානුකරණෙට අහුවෙන එකනම් එච්චර හොඳ දෙයක් නෙවෙයි.

දැන් කට්ටිය මේක කියවලා හිතන්න එපා රියැලිටි වල තියෙන්නෙ නරකමයි කියලා.ඇත්තටම හැංගිච්ච දක්ෂයො ගොඩක් මේ වගේ රියැලිටි වැඩසටහන් වලින් අපි දකිනවා.ඉතින් මේ වැඩසටහන් හොඳ ඉඩක් අරන්දෙනවා එහෙම දක්ෂයින්ට තරඟය දිනුවෙ නැතත් තමන්ගෙම නිර්මාණ වලින් මොකක්හරි අනන්‍යතාවයක් අදාල ක්ෂේත්රය තුල හදාගන්න.එහෙම තත්වයක් හදාගත්ත අයත් ඉන්නව.ඒ හින්දා දිනුවෙ නැතත් සහභාගී වීම වැදගත් කියන එක මෙතනදිත් අපිට පැහැදිලි වෙනව.කලාව කියන එක ඇතුලෙ කැපිල්ල එහෙම ගොඩක් දකින්නට ලැබෙනව.ඉතින් මේ වැඩසටහන් වලට ඉදිරිපත්වෙන අයට තමුන් එක්ක තරඟ කරන අය ඔක්කොම එක්ක හොඳින් ආශ්‍රය කරන්න ඕනෙතරම් ඉඩ තියනව.ඒ අවස්ථාවෙන් ප්‍රයෝජන අරන් හැමෝම එක්ක සහයෝගෙන් වැඩ කරන්න,ජය පැරදුම එක වගේ විඳගන්න පුරුදුවෙන්න වගේ ගොඩක් දේවල් අපේ තරඟකරුවන්ට ඉගෙනගන්න පුලුවන්. කියන තරමට සුන්දර යථාර්තයක් මේ රියැලිටි වැඩසටහන් වල නැහැ.ඒ සුන්දරත්වය ඇතිකරගන්න ඕනෙ තමන් විසින්මයි.........

ප.ලි :- පෝස්ට් එක ටිකක් දිග වැඩි වුණා.කියවන්න අපහසු වෙලානම් සමාවෙන්න ඕනෙ.ඒ වගේම අපේ චම්මා සහෝට ස්තූති කරනවා මේ මාතෘකාව ගැන ලියන්න කියලා දිරිමත් කිරීම ගැන.....:)

Monday, August 15, 2011

දෙමාපිය නමට නිගා දෙන මිනිස්සු

ඔන්න ඉතින් සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ ආයෙත් පෝස්ට් එකක් දැම්මේ.ඔයාලට හිතෙනවත් ඇති මම මේ අර මොකක්ද එකා මොකක්ද එක අස්සෙන් මොකක්ද එකක් දැක්කා වගේය කියලා පෝස්ට් දාන්නේ.නමුත් තියන වෙලාව අනුව තමා පෝස්ට් එකක් ලියන්න වෙලාව හොයාගන්නේ.මේ දවස්වල සෙමෙස්ටර් විභාගෙ හින්දා ස්ලයිඩ්ස්,නෝට්ස් අතර දුවන හිත පොඩ්ඩක් සැහැල්ලු උණේ අද.මොකද තවත් සතියක් යනකම් ඊලඟ පේපර් එක නැහැ.....

හරි ඉතින්,කතාවෙන් කතාවෙන් කියන්න ආපු දේත් අතපසු වෙනවා.අද මම කියන්න යන්නේ වෙනදා කියනවාට වඩා ටිකක් විතර වෙනස් දෙයක් ගැන.අපේ චම්මා සහෝදරයාගෙ ඉල්ලීමක් තිබුණා රියැලිටි වැඩසටහන් ගැන ලියන්න කියලා. අමතක උණා නෙවෙයි සහෝ.ඒ මාතෘකාවට මම ඊලඟ පෝස්ට් එකෙන් යොමුවෙන්නම්...:)

ඔන්න ඉතින් මම මගේ යාලුවෙක් එක්ක බස් එකේ ගෙදර එනගමන් තමයි මේ සිද්ධිය උණේ.මේ දවස්වල අපි අතර ජනප්‍රිය මාතෘකාව වෙච්චි සෙමෙස්ටර් විභාගය ගැන කතා කර කර තමයි හිටියේ අපි දෙන්නා.ඔන්න ඉතින් කොහොමින් කොහොමහරි බස් එක මහරගමටත් ඇවිත්.අපි දෙන්නා වාඩිවෙලා හිටියේ පිටිපස්සෙම ෂීට් එකේ.මම හිටපු තැනට එහාපැත්තෙන් ෂීට් දෙකක් හිස්වෙලා තිබුණා.ඔතනදී බස් එකට ගොඩවෙච්චි අම්මා කෙනෙක්,දුවෙක් සහ ඒ දෙන්නා සමග ආපු පිරිමි කෙනෙක් මගේ එහාපැත්තෙන් වාඩිවුණා.අම්මා කොනේම,දුව මැද සහ අනෙක් කෙනා මගේ එහාපැත්තේ ඉන්න විදියට තමා වාඩිවුණේ.ළමයාගේ අම්මා සහ අර පිරිමි කෙනා අවු 40-45 වගේ පෙනුනේ.ළමයාට නම් අවු 8-10 පෙනුම තිබුණා.ඉතින් ටිකක් වෙලා යනකොට අර මනුස්සයා ඒ ළමයාව මම හිටපු පැත්තට දාලා අර ගෑනු කෙනා හිටපු තැනට ගියා.ඉස්කෝලෙ යන ළමයෙක් තමන්ගේ අම්මා තාත්තා එක්ක බස් එකේ යන එක එච්චර අමුතු දෙයක් නොවෙන හින්දා මට ඒ ගැන වැඩි උනන්දුවක් තිබුණෙ නෑ....

ඔහොම ටික වෙලාවක් ගියා.මම නිකන් පාරේ අනික් පැත්ත බලන්න ඔලුව අර කලින් විස්තර කරපු කට්ටිය හිටපු දිහාට හැරෙවුවා.එතකොට දැක්ක දෙයින් ඇත්තටම මම ලොකු පුදුමයකට පත්වුණා.අර ගෑනු කෙනා ඒ පිරිමි මනුස්සයාව සිපගනිමින් හිටියේ.සින්හලෙන්ම කියනවානම් lip-kiss කරමින් හිටියේ.ළමයා නිදි බව හිටපු විදියට පෙනුනා.ඉතින් ඕක දැකපු ගමන් මම අහක බලාගත්තා.හොඳම වැඩේ උණේ එවෙලෙම අර ළමයා කෑගහන්න ගත්තා "මම දැක්කා මොකක්ද කලේ කියලා" කිය කිය.ඔය අතරෙ මට යාලුවටත් සිද්දිය කියාගන්න පුලුවන්කමක් ලැබුනා.යාලුවගෙ අදහස උණේ ඒ අර ගෑනු කෙනාගෙ හොර මනුස්සයාය කියලා.ඒ කතාවේ සමහරවිට ඇත්තක් තියෙන්නත් ඇති.ළමයා හැසිරුනු විදියෙන් ඒ පිරිමි පුද්ගලයා හොඳට අඳුනන
බවනම් තේරුණා.ඔයින් මෙයින් බහින තැන ආපු නිසා මම බසයෙන් බැහැගත්තා.

මීට කලිනුත් නාකි කපල් ඕනෑතරම් දැකලා තිබුණත් ළමයෙක් එක්කම එහෙම හැසිරෙන අවස්ථාවක් මම දැකලා තිබුනෙ නෑ.තමුන්ගෙ දරුවා ඉස්සරහ එහෙම හැසිරෙන්න තරම් මේ අම්මට තිබුණු මානසිකත්වය ගැන මට හිතාගන්න අමාරුයි.අනික එතන වුණු දෙයින් හොඳටම පැහැදිලියි ඒ ළමයා වුනු දේ දැක්කාය කියලා.තමුන්ගෙ අම්මා බස් එකක එහෙම හැසිරෙනවා දැක්කම ඒ ළමයාට මොනවා හිතෙන්න ඇද්ද??..කරමින් හිටි දෙය ගැන තවමත් අවබෝධයක් නැති වුණත් ළමයාට ඒ අවබෝධය ලැබුණු කලක
අම්මා ගැන ඇතිකරගන්නා ආකල්පය මොකක්ද??..දරුවන්ට පොඩි කාලෙදි ලැබෙන අත්දැකීම්,ආකල්ප වලින් සමහරවිට සම්පූර්ණයෙන් වෙනස් කෙනෙක් සමාජයට බිහිවෙන්න පුලුවන්.අර ළමයා ඔයවගේ පරිසරයක ලොකුමහත් වෙනකොට මොන මොන දේවල් අහන්න,දකින්න ලැබේවිද කියලා අපි දන්නෙ නැහැ.ඉතින් අම්මා ගිය අඩිපාරෙම දුවත් ගමන්කරන්න තියන ඉඩනම් හුඟාක් වැඩියි.අපි හිතමු අර හිටියේ දරුවාගේ තාත්තාය කියලා.ඒත් එතන වෙච්ච දේ සධාරණීකරණය කරන්න බැහැ.මොකද ඒ ළමයාගෙ දෙමවුපියෝ නම් ඔය විදියට නමුන්ගෙ දරුවා ඉදිරියේ හැසිරෙන්න කලින් දෙතුන් වතාවක් නෙවෙයි,සියදහස් වතාවක් හිතන්නට ඕනෙ.

දරුවෙක්ගේ නරක හැසිරීමක් දකින්නට ලැබුණු ගමන් දෙමවුපියන් හිතන්නෙ නරක ආශ්‍රය නිසා එහෙම වෙන්න ඇති කියලා.නමුත් ළමයා සමාජයට යන්න කලින් සම්බන්ධවෙලා ඉන්නේ ගෙදර එක්ක,ගෙදර තියන සමාජීය වටපිටාව එක්ක,ඉතින් අනුන්ට ඇඟිල්ල දික්කරන්න කලින් දෙමවුපියො තමුන්ගෙන්ම අහනවනම් හොදයි "අපි අපේ ළමයාට ආදර්ශයක් වෙන විදියට හැසිරෙනවාද?" කියල.මොකද දරුවා සමාජයෙ හැසිරෙන්නෙ ගෙදරින් ලැබෙන ආකල්ප අනුව.ඒ හින්දා දරුවගෙ එහෙම අමුතු හැසිරීම් තියනවානම් පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්න අපේ දෙමවුපියො ගෙදර තත්වයෙ වරදක් හින්දා ළමයි මෙහෙම වෙනවාද කියන කාරණයත්..අවවාදයට වඩා ආදර්ශය උතුම්ය කියනවානෙ.අවවාද කරනවාට වඩා දරුවාට ආදර්ශයක් වෙන විදියට හැසිරෙනවානම් දරුවන් මුල ඉඳන්ම නොමග යන්නෙ නැහැ.

අපේ රත්තරන් අම්මල තාත්තලට අපහාසයක් කරන්න නෙවෙයි මම මේක ලිවුවේ.දරුවෙක්ගෙ වටිනාකම දන්න අම්මා,තාත්තා කෙනෙක් කවදාවත් තමුන්ගෙ වගකීම පැහැර හරින්නෙ නැහැ ඔයවිදියට.නමුත් ඉඳලා හිටලා ඔහොම මවු පිය පදවි බිම දාලා පාගලා කෙළ ගහන අයත් අපිට හමුවෙනවා.හිතට ආපු හැඟීම් එහෙමම කියාගන්න බැරිවුණත් මම කියන්න හදන දේ ගැන පොඩි අදහසක් හරි එන්න ඇති කියලා මම හිතනවා.දැන් මේක කියවන ඔයාත් කවද හරි මවු කෙනෙක්,පිය කෙනෙක් වේවි,දැනටමත් වෙලා ඉන්න අයත් කියවනව ඇති.කොහොම උණත් තමුන්ගෙ දරුවාට කවදාවත් නරක ආදර්ශයක් වෙන විදියටනම් හැසිරෙන්නෙ නැහැ කියන එක හිතට ගන්න.....

Sunday, July 24, 2011

කලා කෑමේ Art එක(Part 2)

කලින් පෝස්ට් එකේ අපි සංගීත ක්ෂේත්ර්යට වෙලා තියන දේ ගැන කතාකලා.අද බලමු ටෙලිනාට්‍ය සහ චිත්‍රපටි වලට අත්වෙලා තියන ඉරණම.......

ටෙලිනාට්‍ය ගැන කියනකොට අපිට අද එකපාරට මතක් වෙන්නෙ මෙගා ටෙලිනාට්‍ය ගැන.නාට්‍ය වලට හෙණේට හිටියෙත් ඔය මෙගා සංකල්පයම තමා.මට මතක විදියට මුලින්ම මෙගා විදියට ගියේ "ශාන්ති" කියන ඉන්දියානු නාට්‍යය.ඊටත් පස්සෙ "දාමිණී" වගේ නාට්‍යය වලින් සිංහල මෙගා නිෂ්පාදන ඇරඹුනා.නොයෙක් නොයෙක් නම්වලින් අද හැම චැනල් එකකම වගේ මේ මෙගා ටෙලිනාට්‍ය පෙන්නනවා.වෙනත් බලන්න දෙයක් නැතිකම නිසාම අද ප්‍රේක්ෂකයෝ මේවා බලන තත්වයට වැටිලා.ඔය අතරෙ හොඳ ටෙලිනාට්‍ය ඉඳලා හිටලා නැතුවාමත් නෙවෙයි.නමුත් පවුලේ රසවින්දනයත් එක්ක එහෙම දෙයක් බලන්න රූපවාහිනියෙ චැනල් මාරුකිරීම තරමක් අපහසු දෙයක්.ගෙදර තාත්තා බලන නාට්‍යය අම්මා බලන්නෙ නැහැ,අයියා බලන එකට නංගි කැමති නැහැ.ඉතින් රූපවාහිනිය ඉස්සරහට ගියාම පුංචි පුංචි සණ්ඩු සරුවලුත් ඇතිවෙනවා.ඒ වගේම ප්‍රේක්ෂකයන්ව මෙගා රැල්ලට අහුකරගන්න තිබුණු දෙපැයෙ කථාත් අපිට අමතක නැහැ.කොහොමින් කොහොමහරි දැන් ප්‍රේක්ෂකයන් මෙගා වලට නම් අහුවෙලා ඉවරයි.ඉතින් නාට්‍ය හදන අයත් ඉල්ලුමට අනුව සැපයුම කියලා හෝ ගාලා මෙගා හදනවා.වැඩියම බැලෙන්නෙත් ඒවා නිසා අනෙක් නාට්‍ය යන වෙලාවට කිසිම සමාගමක් වෙළඳ දැන්වීමක් දෙන්නෙවත් නැහැ.ඉතින් හොඳ නිර්මාණ කරන අයට යන එන මං නැතිවෙන හින්දා එයාලටත් සිද්ධ වෙනවා අකමැත්තෙන් හරි මෙගා වලට අත ගහන්න.මම මේ පත්තරයකට නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂක කෙනෙක් කියලා තිබුණු කතාවක් කිවුවේ.ඔය cycle එක ඔහොම දිගටම යන හින්දා අපේ නාටය කලාවට නම් දැන් දෙයියන්ගෙ පිහිටයි කියලා තමා කියන්න වෙන්නෙ.

දැන් යන මෙගා නාට්‍යයක පිටපත අපිට උණත් ලියන්න පුලුවන්.කොල්ලයි,කෙල්ලයි,හොඳ ජෝක් දාන වැඩකාරයෙකුයි සම්බන්ධ කරගෙන මූලිකව පිටුවක් දෙකක් ලියාගත්තොත් ඉතින් ආයෙ ගොඩම තමා.මං කියන්නෙ බොරුනම් දැන් යන මෙගා 2,3ක් අරන් බලන්නකෝ.අද ඉන්න චරිත හෙට නැහැ.නාට්‍ය අද බලන්නෙ නැතුව හෙට බැලුවොත් එහෙම අලුත් චරිත 10ක් විතර ඉන්නවා.නාට්‍ය පිටපත ලියන්නෙත් ප්‍රධාන නලුවා හෝ නිලියට හරියන්න..මෙගා වල සමහර විට සතියක් විතර නිලිය හරි නලුවා හරි එකපාරට අතුරුදහන් වෙනව,ආයෙත් නිකන්ම පහල වෙනවා....පසෙසෙ බැලුවම තමා දන්නෙ ඒ නිලියගෙ වෙඩින් එක හින්දයි එහෙම පේන්න නොහිටියෙ කියලා...හික්ස්...අනික නිකන් ඔය මෙගා එකක air time එක ගනන් කරලා බලන්නකෝ.උපරිම විනාඩි 15යි.එතකොට පැය බාගෙනුත් බාගයක්ම වෙන්වෙලා තියෙන්නෙ ඇඩ්ස් වලට.අපි සමහර වෙලාවට නාට්‍යට වඩා බලල තියෙන්නෙ ඇඩ්ස්,ලොල්.....:P.දැන් හදිසියේ මාසයක් විතර නාට්‍යය බලන්න බැරි උණත් අවුලක් නැහැ.මාසෙකින් බැලුවමත් කතාව අන්තිමට තිබ්බ තැනම තමා තියෙන්නෙ....අපේ කට්ටිය රස කර කර බලන නාට්‍ය වල තත්වය ඔන්න ඕකයි ඉතින්......

චිත්‍රපටි ගැන බැලුවොත් නම් ඉතින් සැරින් සැරේ හැදෙන එකක් දෙකක් හොඳ නිර්මාණ වලට අමතරව අනිත්වා එකක්වත් වැඩක් නැහැ.ඕක හැබැයි ඊයෙ පෙරෙයිදා වෙච්ච වැඩක් නෙවේ.සෑහෙන කාලෙයක් තිස්සෙ දකින දෙයක් තමා ඕක.ඉස්සර කලු සුදු චිත්‍රපටියක් ගත්තත් ඒකෙ කොමඩි,ලව්,ඇක්ෂන් වගේම හොඳ කතාවකුත් තියනවා.නමුත් දැන් හැදෙන ඒවා ගොඩක් කොමඩි වගේ තමා හැදෙන්නෙ.හැබැයි ඉතින් ඒවයෙ තියන විහිලු වලට අපි කිතිකවාගත්තත් හිනා යන්නෙ නැහැ.double meaning වචන ටිකක් දාලා අපිව හිනස්සවන්න තමා එයාල හදන්නෙ.ඉස්සර ෆ්‍රෙඩී සිල්වලා එහෙම දාන ජෝක් වලට අපිට තාමත් හිනා යනවා.අනික ඒ කාලෙ කොමඩි නලුවො/නිලියො විදියට ප්‍රසිද්ධ වෙච්ච අයට අමතරව හැම කෙනාටම වගේ හාස්‍ය රසය මතුකරන්න පුලුවන්කම තිබ්බා.ගාමිණි,විජය,ජෝ අබේවික්‍රම,සනත් ගුණතිලක වගේ නලුවො අපි ගොඩක් සීරියස් චරිත වලින් වගේම කොමඩි කෑලි දාන චරිත වලිනුත් දකිනවා.දැනුත් එහෙම අය නැතුව නෙවෙයි.නමුත් හරි නිර්මාණයක් බිහිවෙන්නෙ නැතිකම නිසාදෝ තවම එයාලා කරලියට ඇවිත් නැහැ.උදාහරණයක් විදියට ගිරිරාජ් කෞශල්‍ය ගේ අධ්‍යක්ෂණයකින් හැදුනු "සිකුරු හතේ" මෑත කාලීනව හැදුණු හොඳ ෆිල්ම් එකක් විදියට පෙන්නලා දෙන්න පුලුවන්.හාස්‍ය රසය වගේම හොඳ තේරුමක් තියන,සමාජයේ තියන වැරදිවලට පහරක් ගහන ෆිල්ම් එකක්.ඒකෙ අපි ටෙලිනාට්‍ය වල එහෙම තරමක් ගැඹුරු චරිත වලින් දැකපු සුරාජ් මාපා විහිලු ආකාරයේ චරිතයක් ඉතා හොඳට නිරූපණය කරනවා.මෙහෙම හැකියාවන් තියන අනිත් අයවත් හොඳ නිර්මාණවලින් එලියට එනවානම් චිත්‍රපටි කලාව මීට වඩා සෑහෙන හොඳ තත්වෙකට එනවා රංගනය අතින්....

සමහරවිට හැදෙන හොඳ නිර්මාණ සමහරක් අපිට බලන්න වෙන්නෙත් නැහැ.මොකද ඉතින් ඔය රැඟුම් පාලක මණ්ඩලේ එහෙම ඉන්න අය හරි දක්සයි නොවැ හොඳ ෆිල්ම් ටික ඔක්කොම තහනම් කරලා
දාන්න....හික්ස්...
ඉතින් අපිට හොඳ නිර්මාණ විදියට ලඟදි බලන්න හම්බුනේ සිකුරු හතේ,මචං,ආකාස කුසුම්,බඹර වලල්ල,
පුරහඳ කලුවර,මිල්ලෙ සොයා,සංඛාරා වගේ ඒවා සහ තවත් අතලොස්සක් විතරයි.අනික ගොඩක් වෙලාවට හොඳ ෆිල්ම් එකක් ආවාම ඒක ගොඩක් වෙලාවට සම්භාව්‍ය,එහෙමත් නැත්තං වැඩිහිටියන්ට පමණයි ආකාරයෙන් තමා ප්‍රදර්ශනය කරන්නෙ.ඉතින් ඒ නිර්මාණ වලින් තරුණ පරපුර අතරට යන්න ඕන පණිවිඩ බොහොමයක් යන්නෙ මේ 60 පැනපු සීයලාට තමා.ඉතින් ඔය තත්වය ටිකක් වෙනස් කරලා හොඳ නිර්මාණ අපේ අවු 15-16 වයසෙ ඉන්න,සමාජයට එන්න ඉන්න,නොයිඳුල් මනසක් තියන,තරුණ කොටස අතරට යන විදියක් හදනවානම් ගොඩක් ඉහල රසවින්දන හැකියාවක් තියන පිරිසක් අපිට රටට ඉදිරිපත් කරන්න පුලුවන්වෙයි.අපේ රටේ කලාව ආපහු ලොකු තැනකට ගේන්නනම් අනිවාර්යෙන් ඒ වගේ රසවින්දනාත්මක මොළ හේදීමක් කරන්න වෙනවා.....

අන්තිමට කියන්න තියෙන්නෙ ටිකක් සතුටට කාරණාවක්,ඔයාල දැන් හිතනවද දන්නෙ නැහැ කලාව සම්පූර්ණයෙන් වල් වැදිලා කියලා...නමුත් තවමත් වේදිකාව ඔය තත්වයෙන් ගොඩක් දුරට ආරක්ෂා වෙලා තියනවා...දැන් ඇත්තටම හොඳ දෙයක් රසවිඳින්න අපිට තවමත් ඉතුරුවෙලා තියන හොඳම ප්‍රභවය තමා වේදිකාව...ඉතින් ඒකත් නිකරුනේ විනාස වෙන්නෙ නැතුව තවත් චිරාත් කාලයක් ඔය විදියටම ආරක්ෂා වෙලා තියෙන්න කියලා තමා අපිට ප්‍රාර්ථනා කරන්න තියෙන්නෙ අවසාන වශයෙන්....:D

Sunday, July 10, 2011

කලා කෑමේ Art එක(Part 1)

පලවෙනි පෝස්ට් එක දාලා සෑහෙන කාලයක් යනකම් හිටපු එක ගැන මුලින්ම සමාව ඉල්ලන්න ඕනෙ.එකපිට එක ආපු assignments ගොන්න එක්ක පෝස්ට් එකක් ලියන්න වෙලාවක් හොයාගන්න උණේ නැහැ.ඊටත් පස්සෙ තව නොයෙක් නොයෙක් දේවල් අතරතුර ලියන්න නිදහසක් ලැබුණු හැටියට තමා මේක ලිවුවේ.පලවෙනි පෝස්ට් එකට ප්‍රතිචාර සෑහෙන තිබුණා.සහය පලකල හැමෝටම ස්තූතියි කියලා කියනවා.

ගියපාර අපි ලස්සන ගැන,ආදරේ ගැන කතාකලා.අද කතාකරන්න හිතුවේ,තවත් කාලීනයි කියලා මට හිතුණු මාතෘකාවක් ගැන.අද දවස වෙනකොට කලාව කියන දේට මොකද වෙලා තියෙන්නේ?.

අපි මුලින්ම බලමුකො සංගීතය දිහාවට හැරිලා.ඉස්සර මම පුංචි කාලේ,අපේ ගේ ඉස්සර පොඩි අඹ ගහක් තිබුණා.ඒකෙ කඳින් අල්ලගෙන ගහ වටේ කැරකෙන ගමන් මම එඩ්වඩ් ජයකොඩි මහත්තයගෙ "මේ ප්‍රේම කථා නවතා මොහොතක්.." කියන සින්දුව කියන්න පුරුදුවෙලා හිටියා.ඒ සින්දුව තමයි මම දැනුම් තේරුම් තියන කාලෙක,ප්‍රසිද්ධ ගායකයෙක් කියපු සින්දු වලින් මුලින්ම මගේ හිත ගත්තෙ. තේරුමක් දන්නෙ නැති උණත් ගීයෙ තාලයට,සංගීතයට මං ආස කලා.එදා සිට අද දක්වා කාලයත් එක්ක,මගෙ කණට ඇහුණු සංගීතයෙ පැහැදිලි වෙනස්කම් ගොඩක් සැරින් සැරේ මතුවුණා.මේ වෙනස්කම් බොහොමයක් හොඳ පැත්තට සිදුවෙච්ච ඒවානම් නෙවෙයි.

මුල් කාලේ තිබ්බ සින්දුවල ගොඩක් වෙලාවට අර්ථපූර්ණ බව කියන එකට ගොඩක් වැදගත්කමක් දීලා තිබුණා.භාවපූර්ණ ගායක ගායිකාවන් පමණක් ගායනයට යොමුවීම තුලින් මේ ගුණාත්මක බව ගීතවලින් දැකගන්න පුලුවන් වුණා කියන එක තමා මගේ හැඟීමනම්.නමුත් දැන් ඒ වගේ ගායක ගායිකාවන් බිහිවෙනවා හරි අඩුයි.ඒක සමාජයේ කොතනක සිද්දවෙන අඩුවක්ද කියලා හරියට තේරෙන්නෙ නැති උණත් දැන් සෑහෙන්න ජනප්‍රිය වෙලා තියන රියලිටි වැඩසටහන් නම් මේ තත්වෙට ගොඩක් වගකියන්න ඕන කියලයි මට හිතෙන්නෙ.දක්ෂතාවය වෙනුවට අන්තිමට ජනප්‍රියතාවය සහිත තරුවක් තමා අවසානයේ ඒවායින් එලියට එන්නෙ.ඒ එන තරුත් ඉතින් මාස 5,6 කින්,සින්දු 2,3කින් මිනිස්සුන්ට අමතකවෙලා යනවා.අර කාලයක් තිස්සෙ එයාලා දරපු මහන්සිය ඔක්කොම වතුරෙ යනවා ඉතින්.මම මේ කියන්නෙ බොරුද කියලා ඔයාලටම පේනවා ඇතිනේ දැන් කාලෙ දිහා බැලුවම.

කොහොමහරි ඉතින් දැන් කාලෙ රැල්ල වෙලා තියෙන්නෙ ඔය ඩෝප් වෙච්චි කට්ටියට එහෙම කැපිච්ච පණුවො වගේ දඟලන්න පුලුවන් beat එකක් තියන සින්දු තමයි.එයාලට රිද්මය මිසක් සින්දුවෙ වචන වැඩක් නැහැනෙ. ඉතින් ඔන්න මල් ගැනයි පන්සල් ගැනයි රටේ නැති දේවල් ගැනයි තමා සින්දු ලියවෙන්නෙ.එහෙම රිද්මය තියන,හරවත් සින්දු නැතුවම නෙවෙයි.ඒත් බහුතරයක් තියෙන්නෙ අරවගේ ඒවා.දැන් කාලෙ රසවින්දනය පත්වෙලා තියන තත්වෙ අනුව ස්ටේජ් එකේ සින්දුව යනකොට අපිව නැටවෙන්නෙ නැත්තම් ඒ සින්දුව චාටර් ගණයට තමා වැටෙන්නෙ.අලුතින් එන ගායක ගායිකාවන් ගොඩක් අය කරන්නෙ අර තියන රසවින්දනයට ගැලපෙන සින්දුවක් දෙකක් කියලා එයාලගෙ මල්ල තරකරගන්නවා.ඔය අතරෙ වෙනසක් කරන්න හදන,වෙනස් විදියට හිතන ගායක ගායිකාවන්ට ඇත්තටම අපේ ප්‍රශංසාව හිමිවෙන්න ඕනෙ.මොකද එහෙම කීපදෙනෙක්වත් හිටියෙ නැත්තම් ලංකාවෙ ගායන කලාව මෙහෙමවත් ආරක්ෂාවෙලා තියෙන්නෙ නැහැ.

තවත් අතකින් අපි හැකියාව තියන ගායක ගායිකාවන්ගෙන් හරිහමන් ප්‍රයෝජනයක් ගන්නෙ නැහැ කියලත් හිතෙනවා.මම නදීක ගුරුගේ මහත්මයා සංගීතවත් කරපු සමිතා මුදුන්කොටුව මහත්මිය ගායනා කරන "රිදී නදී" කියන ගීතය ඇහුවා. මට ඇත්තටම පුදුමත් හිතුනා මේ ගායිකාවට මෙහෙම හැකියාවක් තියේද කියලා.ඇයි ඉතින් අපි ඇයව දැන් කාලෙ ගොඩක් දකින්නෙ හිප් හොප් සින්දුවක මොකක්හෝ verse එකක් ගායනා කිරීමෙන් පමණයිනෙ.ඔය මම දැකපු එක සිදුවීමක් විතරයි.ඒ වගේ තමන්ගෙ හැකියාවන්ගෙන් හරියට ප්‍රයෝජනයක් නොගත්ත ගායක ගායිකාවන් විශාල ප්‍රමාණයක් ඉන්නවා කියල මට හිතෙනවා.ඉතින් ඒ වගේ හැකියාව තියන අයව අදාල පරිදි නිර්මාණවලට යොදාගන්නවානම් ඇත්තටම මීට වඩා හොඳ තත්වෙකට සංගීතය කියන අංශය ගේන්න පුලුවන් වේවි.....:)

මම අද කතාකලේ කලාවට වෙලා තියන දේ ගැන කතා කරනකොට සංගීතය පැත්තෙන් ඇතිවෙලා තියන තත්වය.මේ මාතෘකාව හොඳයි කියලා හිතෙනවානම් කියන්න.නාට්‍ය සහ චිත්‍රපට පැත්තෙනුත් මේ ගැන කතාකරන්න මට එතකොට පුලුවන්.එහෙම නැත්නම් වෙනත් මාතෘකාවකට යොමුවෙන්න පුලුවන්.තීරණය ඔබ අතේ........

Thursday, June 9, 2011

ආදර මල් වල පාට......

අපේ කෙල්ලො කොල්ලො ටිකටනම් ආයෙත් අමුතුවෙන් ආදරේ ගැන කියන්න දෙයක් නැහැනෙ.ආදරේ අන්ධයි,ආදරේ සුන්දරයි, ඕවා තමයි දැන් තියන motto ආදරේ ගැන.කමක් නෑ,මම ඒ ගැන නොදන්න අයට quick guide එකක් දෙන්නම්කෝ කොහොමද අද කාලේ ගොඩයන්නේ කියලා.ඔන්න ඉතින් මුලින්ම කොල්ලා කෙල්ලව දකිනවා මුල්ම පාරට.ඊටපස්සෙ ඉතින් අදාල පුද්ගලිය ගැන ලොවෙත් හොයනවා.ඊටත් පස්සෙ කොල්ලා ඉතින් දවසක් එහෙම දාගෙන,හොඳ කිට් එකක් එහෙම ගහලා,යාලු මිත්තරයන්ගෙ කික් එකෙන් ගිහින් කෙල්ලගෙන් අහනවා කැමතිද කියලා.හා කිවුවොත් තමයි ඉතින් වලෙන් ගොඩයන්නෙ.නැත්තන් ඉතින් අර කොල්ලට ඇණ ගෙන,ඇණ වෙලා ඉන්න වෙනවා.ලෝක සුබාවෙ නෙ.

ඔය ගොඩයෑමේ cycle එකේ මුල්ම හරියෙදි ඇතිවෙන්න පුලුවන් පොඩි දෙබසක් මම කියන්නම්කො.
යාලුවා :- "අන්න මචං පට්ට කෑල්ලක්"
බුවා:- "හිටපන් පොඩ්ඩක් එනකං,හරියට පේන්නෙ නෑ"
පේනමානයට ආවට පස්සෙ,
බුවා:- "අපෝ,ඒක දුරට ඇපල් ලඟට පැපොල් නෙ බං"

ඔය phrase එකේ තේරුමනම් ඉතින් අර කෙල්ල,කොල්ලා හිතපු තරම් ලස්සන නැහැ කියල.ලස්සන කියන සාධකය අද ආදරේ කරන්න පටන්ගන්නකොට අනිවාර්යෙන් සලකලා බලන දෙයක් බවට පත්වෙලා."ලස්සන කන්නද?" කියලා සමහරු කිවුවම අපිට හිනහත් යනව.මේ පෝස්ට් එකත් ඉවරවෙනකන්ම කියවල බලන්නකො එහෙනම් ඒ කතාව ඇත්තද කියල.

අපේ අයින්ස්ටයින් මහත්තයා කියන තියන විදියට ඔක්කොම දේවල් සාපේක්ෂයිලුනෙ.ඉතින් එහෙනම් ලස්සනත් සාපේක්ෂ වෙන්න ඕනැනේ.ඒ කියන්නෙ අපි හැමතිස්සෙම කෙනෙක් දිහා බලලා,එයා ලස්සනද නැත්තන් කැතද කියල හිතන්නෙ යම්කිසි කෙනෙක්ට සාපේක්ෂවයි. උදාහරණයක් විදියට මිස් ශ්‍රී ලංකා වෙච්චි කෙනායි,ඓශ්වර්යායි එකට තියලා ලස්සන කවුද ඇහුවොත් ඉතින් ෂුවර් එකට ඓශ්වර්යා කියලා කියනවානෙ.ඒ ඉතින් ඒ දෙන්නාගෙන්,ඓශ්වර්යාට සාපේක්ෂව අනිත් කෙනා කැතයි කියලා දකින කෙනාට හිතෙනවා,ඒකයි ඔය උත්තරේ දුන්නේ.

දැන් අර අනිත් කෙනා විතරක් තනියම තියලා ඇහුවානම් ඉතින් එය ලස්සනයි කියලත් කියාවි.ඒ එතනදී එයාට සාපේක්ෂව ලස්සන වෙනත් කෙනෙක් නැති හින්දා.එකම කෙනෙක් අපිට වෙලාවකට ලස්සන වෙන්නත් පුලුවන්,කැත වෙන්නත් පුලුවන්.ඉතින් ඒ හින්දා ලෝකේ ලස්සනම හෝ කැතම කියලා කවුරුවත් නැහැ.ඒවගේම පිටතින් බලන කෙනා අනුවත් ලස්සන සාපේක්ෂයි.ඓශ්වර්යා එක්කෙනක්ට ලස්සන වෙන්න පුලුවන්,තවත් කෙනෙක්ට කැත වෙන්න පුලුවන්.අපි මොකක්හරි දේවල් කීපයකින් මිම්මක් හදාගෙන ඒකට හරියන අයව ලස්සන විදියටත් අනිත් අයව කැත විදියටත් වෙන් කරනවා.ඒ හින්දා එකම පුද්ගලයෙක්ගෙ ස්වරූපය එක්කෙනෙකුට ලස්සන වෙන්න පුලුවන්,තවත් කෙනෙකුට කැත වෙන්නත් පුලුවන්.

මම දැන් ඔය ලස්සන කියන එක ආදරෙත් එක්ක ගලපලා මෙහෙම පද දෙකක් කියන්නම්කො."ආදරේ ලස්සනයි" සහ "ලස්සනට ආදරෙයි".

ලස්සනට ආදරේ කරන අය තමයි මම හිතන්නෙ අද බහුතරයක් ඉන්නෙ.එයාලා ලස්සන කියන test එකෙන් පාස් වෙන අයව විතරයි ආදරේ කරන්න තෝර ගන්නෙ.කොටින්ම කියනවානම් මිනී මරුවෙක් උණත් ශාරුක් වගේ ලස්සනට ඉන්නවානම් එයාලට ඒ ඇති.අදාල කෙනාගෙ තියන හොඳ දේවල් මොනවද,නරක දේවල් මොනවද කියන දේවල් මත ඇති නොවිච්ච හරි ලඳ බොලඳ ආදරයක් තමයි ඒ.ආදරේ අන්ධයි කියලා තියෙන්නෙ මෙහෙම කට්ටියට තමා....ලොල්.ඇයි ඉතින් අන්ධයෝ වගේ මෙලෝ හසරක් නොදැන ආදරේ කරන්න යනවා.

ආදරේ තියන සුන්දරත්වය ඇත්තටම විඳින්න පුලුවන් වෙන්නෙ අර අනිත් කණ්ඩායමට.එයාලා තවත් කෙනෙක් ගැන බලන්නෙ ලස්සනෙන් විතරක්ම නෙවෙයි.ගුණ ධර්ම,උගත්කම,චරිතය,අදහස් ගැලපෙනවද.ඔන්න ඔයවගේ දේවල් බලලා තමයි ඒගොල්ලො ආදරේ කරන්න පටන්ගන්නෙ.ඉතින්
තමන්ට සැටිස් වෙන කෙනෙක් එක්ක ආදරේ කරන්න ගත්තම එයාව ඉබේම ලස්සනට පේනවා.මොකද තමන් කැමති දේවල් ඔක්කොම එයා ගාව තියන නිසා සහ තමන් එයාට ආදරේ නිසා.උණහපුලුවාට උගේ පැටවු මැණිකක් කියනවානෙ.ඌ කොච්චර කැත සතෙක් උණත් උණහපුලු අම්මගෙ හිතේ පැටවුන්ට තියන ආදරේ නිසාම උන්ව මැණික් වගේ ලස්සනට පේනවා.මේ කාරණාව පිටින් බලන කෙනෙක්ට තේරෙන්නෙ නැහැ.

ඔතන සමහර වෙලාවට මිනිස්සු ලස්සන කියන එක තේරුම් අරන් තියන විදියත් වැරදි වෙන්න පුලුවන්.බාහිර රූපයම විතරක් ලස්සන කියලා හිතන් ඉන්න අයට කවදාවත් කෙනෙක්ගෙ ඇතුලාන්තය වැදගත් නැහැ.ඉතින් එහෙම අය තමයි ලස්සනට ආදරේ කරන්න යන්නෙ.කෙනෙක්ගෙ ඇතුලාන්තයේ ලස්සන දකින කෙනාට බාහිර රූපය වැදගත් නැහැ.ආදරේ ලස්සන හොඳටම බලාගන්න පුලුවන් වෙන්නෙ
එහෙම කට්ටියට විතරයි.

දැන් වැරදි අදහසක් ගන්න එපා මම මේ ලස්සන නොසලකා හරින්න කියනවය කියලා.ලස්සන කියන දේට ආදරේදි මුල් තැන දෙන්න එපා කියන එක තමයි මම කියන්නෙ.තමන් ආදරේ කරන කෙනාගේ ගුණධර්ම,උගත්කම,චරිතය හොඳනම්,දෙන්නගෙ අදහස් ගැලපෙනවනම් ඒ ඇති.ලස්සනත් තියනවනම් ඒ බෝනස් කියල හිතාගන්නකො.....;)

Monday, June 6, 2011

ඇරඹුමට පෙර....

සමාජයේ තියන එක එක මත ගැන,එදිනෙදා සිදුවීම් ගැන මගේ තියන අදහස් කියන්න තමයි මේ බ්ලොග් එක පටන් ගන්න හිතුවේ.කියවන හැමෝටම වෙනස් විදියේ යමක් ඉදිරිපත් කරන එක තමයි මගේ බලාපොරොත්තුව.ඉතින් මේ වෙනස ඔයාලාට ලඟදීම දැකගන්න පුලුවන්වෙයි.එතකල් ඔයාලා හැමෝටම ජය!!!.